พระอริยบุคคล และบิดา-มารดา จัดเป็น “อาหุไนยบุคคล” คือ บุคคลผู้มีคุณ เป็นผู้ควรแก่ของที่เขานำมาถวาย นำมาบูชา นำมาให้ เริ่มพระสูตรแรกในฉักกนิบาต (หมวดธรรม 6 ข้อ) ฉบับมหาจุฬาฯ โดยข้อแรก-ข้อ 7 นี้ คือ คุณสมบัติของภิกษุ (นัยยะนี้ หมายถึง พระอรหันต์) ที่เป็นผู้ควรแก่ของที่เขานำมาถวาย ฯลฯ (สังฆคุณ 5 ข้อหลัง) ซึ่งจะมีคุณสมบัติดังนี้ ข้อ#1 เมื่อเกิดผัสสะกระทบกันกับอายตนะทั้ง 6 แล้วไม่ดีใจ ไม่เสียใจ มีอุเบกขา มีสติสัมปชัญญะอยู่ ข้อ#2 มีวิชชา (อภิญญา 6) ได้แก่ แสดงฤทธิ์ได้ มีหูทิพย์ ตาทิพย์ กำหนดรู้ใจผู้อื่นได้ ระลึกชาติได้ และกำจัดอาสวะได้ ข้อ#3-#4 มีอินทรีย์ (ความแก่กล้า) และพละ (กำลัง) ใน ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา และทำอาสวะให้สิ้นไปได้ ข้อ#5-#7 (สูตร 1-2-3) อุปมาม้าอาชาไนยพันธุ์ดีของพระราชา ที่มีความอดทนต่อรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ สมบูรณ์ด้วยสี กำลัง และฝีเท้า อุปไมยกับภิกษุที่อดทนต่อรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ และธรรมารมณ์ พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ฉักกนิบาต อาหุเนยยวรรค