خَرَجْتُ مَعَ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ لَيْلَةً فِي رَمَضَانَ إِلَى الْمَسْجِدِ، فَإِذَا النَّاسُ أَوْزَاعٌ مُتَفَرِّقُونَ يُصَلِّي الرَّجُلُ لِنَفْسِهِ وَيُصَلِّي الرَّجُلُ فَيُصَلِّي بِصَلَاتِهِ الرَّهْطُ، فَقَالَ عُمَرُ: إِنِّي أَرَى لَوْ جَمَعْتُ هَؤُلَاءِ عَلَى قَارِئٍ وَاحِدٍ لَكَانَ أَمْثَلَ، ثُمَّ عَزَمَ فَجَمَعَهُمْ عَلَى أُبَيِّ بْنِ كَعْبٍ. ثُمَّ خَرَجْتُ مَعَهُ لَيْلَةً أُخْرَى وَالنَّاسُ يُصَلُّونَ بِصَلَاةِ قَارِئِهِمْ، قَالَ عُمَرُ: نِعْمَ الْبِدْعَةُ هَذِهِ، وَالَّتِي يَنَامُونَ عَنْهَا أَفْضَلُ مِنْ الَّتِي يَقُومُونَ، يُرِيدُ آخِرَ اللَّيْلِ وَكَانَ النَّاسُ يَقُومُونَ أَوَّلَهُ. Абдурраҳмон бин Абд Алқоридан ривоят. У киши айтди: Мен Рамазон кечаларидан бирида Умар ибн Хаттоб разияллоҳу анҳу билан масжидга чиқдим. Қарасак, одамлар ҳар ерда тарқоқ ҳолда (намоз ўқишаяпти). Бир киши якка ўзи намоз ўқияпти. Яна бир киши бир гуруҳга имом бўлиб намоз ўқияпти. Буни кўриб Умар дедилар: «Бу одамларнинг ҳаммасини битта қорига жамлаб қўйсам, яхши бўлар эди». Кейин шу ишга киришдилар ва одамларни Убай ибн Каъбга боғлаб қўйдилар. Кейин мен Умар билан бошқа бир кечада (масжидга) чиқдим. Одамлар ўзларининг (тайинланган) қорилари билан намоз ўқияптилар. Умар дедилар: «Бу қандай ҳам яхши бидъат бўлди. Ухлаб қолиб ўқимайдиган намозлари ўқийдиганларидан афзалдир». Бу сўз билан туннинг охирини назарда тутар эдилар. Одамлар намозни туннинг аввалида ўқир эдилар. Бухорий ривояи. © Shayx Obidxon qori Sobitxon o'g'li, www.islomovozi.com