Itsmaryamoon Maryam Asadi

نمیدانم سکوت در گستره ی این جهانِ پهناور چه معنایی دارد!
امّا می دانم همه به یک اندازه تجربه اش نمی کنند...
درختِ آزاد خانه ی مادربزرگ پُر میشود از هیاهویِ برگ ها...
امّا درختِ کناری
درختِ سبزِ سرو، گویی در سکوتی ابدیست...
نمیدانم سکوتش به چه معناست؟!
اما این را به خوبی میدانم
در هر سکوتی معنایی هست...
شاید برگ‌هایش به واسطه بی ثمر بودن سکوت می کنند...
آری سروِ بلندِ خانه ی مادربزرگ ثمر نمیدهد!
گل هایی از جنس بهار ندارد...
شیرینی میوه هایش لبخند به لب های کسی نمی آورد...
اما این درخت،
تنها درختِ همیشه سبزِ حیاط است...
شاید هم برگ ها به واسطه سایه ی همیشگی اش محکوم به سکوت هستند...
سکوتی اجباری!
اَمان از سکوت های اجباری...
اَمان از برگ های محکوم...
|مریم اسدی|

متن از آرمان رنجبران

پاییز برای من مثلِ لمس کردنِ یه قاب عکسِِ قدیمی تو خونه ی مادربزگه،که روش پُر از خاکه...
هرچقدر بیشتر لمسش کنی...
بیشتر حسش میکنی...
بیشتر میفهمیش...
مثلا! رنگش! رنگِ برگای پاییزی! نارنجی...
همون که چهرازی میگه نِگا نارنجیارو...نِگا نارنگیارو...
عطرش؟ بوی انار! رفتم آخرش نه؟ آخه من متولد آذرم...همون که چهرازی میگه وای از آذر...میخوای بگی پاییز غم داره؟ شاید به خاطر طعمشه...
یه غمِ دوس داشتنی...
مثلِ طعمِ خرمالو...همون که چهرازی میگه خرمالو رو ببین!
خاک گرفته این پاییزِ لنتیُ...
باید فهمیدش رِفیق

Leaving and passing by!

حالا تو بگو همش یخه!
ستاره ی دُنباله دارو میگم! تا حالا بهش فکر کردی؟که با این سرعت کُجا میره؟یا چرا اسمش ستاره ی دُنباله داره؟
من میگم آخه اون باید از میونِ یه عالمه ستاره سبقت بگیره و رَد شه تا بهش برسه! میدوئه به سمتِ اونی که دوسِش داره!
خب راستش هروقت یه ستاره دُنباله دار میبینم حسودیم میشه!
فِک کن تو آسمونا دُنباالش میگرده! اگه ستاره ی دُنباله دار دوست نداره پس کی دوست داره؟ اگه دوست نداشت که مثلِ بقیه ستاره ها یه گوشه به تماشای چرخش ما و زمین مینشست
من میگم دوست داشته شدن این شکلیه
شبیهِ پروازِ یه ستاره ی دُنباله دار به سمتِ تو...
ببین اگه یه ستاره ی دُنباله دار دیدی بدون اون مالِ توعه!
شاید اون ستاره فقط همون یه شب مالِ تو بود! تو اون شب ستاره های دیگه رو نشمر فقط به ستاره ی خودت نگاه کن! چون از اون شب به بعد تو میمونی و یه آسمونِ پر ستاره که هیچکدومشون مالِ تو نیستن!

هیچ صدایی نمیاد
فقط صدای قلبمُ میشنوم
بوم بوم بوم ...
انگار میخواد بگه
حرف حرفِ خودشه!
حالا که همه جا تاریکِ
حالا که هیچیُ نمیبینی
حالا که هیچ صدایی نمیاد
حرف حرفِ منِ
باید با من بیاای
...
آره همینطوری با خودش میبرتت هرجا که بخواد!
حالا یا پُرِ غمِ و میبرتت تو گذشته ها
اونجا ها که نباید باشی
زیرِ یه عالمه واژه ی خاک خورده
خاکشونُ میتِکونه و چشاتُ پُر میکنه از گرده ی خاطره...
و میشه همون روزا که به قولِ معروف گفتنی از دنده ی چپ پامیشیم!
یا لباش میخنده و میبرتت یه جایی که حالتون بهتر شه
مثلاً یه دور میره اسکاتلند
توی اون خونه حُبابیا
با نورِ بنفش و سبزِ شفقِ قطبی آشنات میکنه
تو رو تو شفافیتِ اون خونه ها رها میکنه...
و میشه همون روزایی که میگن صبح میشه این شب!
میشه همون صبح معروفِ که چشات میدرخشه از نورِ خورشید
خلاصه که من میگم همش دستِ اون قلبِ لعنتیِ!