Ή αλλιώς Ο ΛΑΝΣΕΛΝΟΤ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΞΥΠΝΟΥ ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ To χαμένο παραμύθι του μικρού Αχιλλέα, ή αν προτιμάτε ο Μάρκο Πόλο και το άστρο της Αγίας Ζώνης, δεν είναι απλώς ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ του υπέρλαμπρου υπογείου μας. Καλά, προφανώς και είναι, αλλά οκ, είπαμε, μια στο τόσο επιμένει για ταινία ο Αχιλλέας, είπαμε να τήνε λούσουμε με στρας. Όχι πως τα χρειάζεται βέβαια. Η ταινία. Ο Αχιλλέας γουστάρει φουλ στρας. To Κρουλ για τους παλιούς, Κραλ για τους μορφωμένοι άλλωστε τι να τα κάνει τα στρας; Τι να το κάνει κάτι έξτρα μια ταινία που τα έχει όλα; Με λέηζορ, με σπαθιά, με φάνταζι, με ΣΚΙΦΙ (σάη φάη για τους σπουδαγμένοι), με στορμτρούπερς αν οι στορμτρούπερς καβαλάγανε Καβασάκι, με σορντ εν σόρσερι, με κύκλωπες, με γεροσοφούς, με Λαβκραφτ-ιανές αναφορές, με έρωτα, με κίνδυνο, με παρέες, με κόμικ ρηλίφ, με φραντσάηζ έτοιμο έστω και αν ποτέ δεν εξελίχτηκε ως τέτοιο. Τι μπορεί να θέλει μια ταινία που στην ερώτηση "θα θέλατε μήπως..." δεν σε αφήνει να την ολοκληρώσεις και σου λέει με στόμφο "πήρα μόλις χθες". Τι μπορεί να θέλει πέρα απο μάτια να τήνε δούνε; Α ναι, τώρα που το σκέφτομαι κωλοφτιαγμένα αλόγατα θα ήθελε ιδανικά, τύπου Φαστ εν Φιούριους. Αυτό ναι, θα ταίριαζε. Α. Α, μάλιστα, έχει και απο τέτοια. ΓΙΑ ΚΟΙΤΑ ΚΑΤΙ ΠΡΑΜΑΤΑ. Κάνε κάνα λαηκ: https://www.facebook.com/thefilmpit/ Κάνε κάνα σασκραή: https://www.youtube.com/c/TheFilmPitPodcast