ทีละเรื่อง ทีละภา‪พ‬ Thai PBS Podcast

พุทธศักราช 2551พระราชาธิบดีจิกมี ซิงเก วังชุก พระชนมายุเพียง 53 ชันษา มีพระบรมราชโองการสละราชสมบัติให้พระราชโอรส พร้อมกับทรงเปลี่ยนการปกครองประเทศ จากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ สู่ระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข
.
พาไปรู้จักกับ ภูฏาน ประเทศที่มีประชากรเพียง 700,000 คน ภูมิประเทศถูกขนาบข้างด้วยอภิมหาอำนาจทั้งสองของเอเชีย คืออินเดีย และจีน การเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ที่เกิดขึ้นในประเทศเล็กๆ ที่เคร่งศาสนาและมีภูมิทัศน์งดงาม

เหล่านักเต้นที่เป็นพระและเณรหนุ่มผู้หาญกล้า 8 คน มีผ้าขาวพันที่ใบหน้า ร่างกำยำนั้นเปลือยเปล่า ท่อนล่างบ้างปกปิดด้วยกางเกงใน แต่ส่วนใหญ่ไร้อาภรณ์ปิดบัง ท่ามกลางอุณหภูมิกลางหุบเขาที่ยิ่งดึก ยิ่งลดต่ำลงเรื่อย ๆ... พวกเขาค่อย ๆ เต้นตามจังหวะฉาบ เช่น ยกขาสืบ กระทืบเท้า กระโดดหมุนตัว ก่อนวิ่งกลับไปรับอุ่นที่กองไฟกลางลาน ทำไมต้องรำเปลือย ค้นหาคำตอบ ใน ทีละเรื่อง ทีละภาพ

ชวนไปฟังเรื่องราวของชาวภูฏานแห่งเมืองวังดีโพดราง ซึ่งตื่นเต้นและปีติยินดีกับพิธีกางผ้าพระบฏใหญ่ ด้วยจิตใจเปี่ยมล้นด้วยศรัทธาไม่น้อยไปกว่าชาวเมืองอื่นๆ พวกเขาพากันหลั่งไหลมาเข้าแถวยาวเหยียด
.
เพื่อไปกราบและเอาศีรษะแตะผืนผ้าเพื่อความเป็นสิริมงคลในชีวิต ตามคติความเชื่อว่า พระพุทธเจ้าคือพระบริสุทธิคุณ ผู้ทรงเมตตาปลดปล่อยสัตว์โลกให้พ้นทุกข์ แม้ผู้ทำบาปมหันต์ หากสำนึกผิด หันมาทำความดี โดยระลึกถึงพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ หรือได้สัมผัสพระพุทธรูป กระทั่งเพ่งมองผ้าพระบฏด้วยจิตศรัทธา ก็สามารถไถ่บาปของตนเองได้

ไปรู้จัก “ตั๊กซัง” สังเวชนียสถานที่สร้างขึ้นเพื่อรำลึกถึงตำนานที่เล่าขานว่า คุรุ รินโปเช พระพุทธเจ้าของชาวพุทธวัชรยาน อย่างชาวทิเบต ภูฏาน  เคยทรงขี่หลังเสือแล้วเหาะขึ้นมาเจริญสมาธิใน “ตั๊กซัง” ซึ่งเป็นถ้ำบนภูเขาสูงจากระดับน้ำทะเลปานกลาง 3,000 เมตร
.
เซอร์ จอห์น เคลาด์ ไวท์ ข้าราชการอังกฤษ ซึ่งไปเยือนตั๊กซัง ตั้งแต่พ.ศ.2448 พรรณนาไว้ในบันทึกของเขาตอนหนึ่งว่า...“นี่คือกลุ่มของสิ่งปลูกสร้างที่มีความงดงามที่สุด ดุจภาพวาดเท่าที่ข้าพเจ้าได้เห็นมาอย่างไม่ต้องสงสัย ลักษณะทางธรรมชาติทุกอย่างในภูมิทัศน์ที่เป็นที่ตั้ง อยู่ในจุดที่ได้เปรียบ ทั้งต้นไม้มีอายุที่แสนงดงาม...ผสมกลมกลืนกับหน้าผาอันสูงชัน ก่อเกิดเป็นภาพอันวิจิตรพิสดารเป็นอย่างยิ่ง”

ชาวภูฏานพากันยืนเข้าแถวยาว เพื่อจะได้สัมผัสผืนผ้าแห่งศรัทธาอย่างใกล้ชิดเพียงปีละครั้ง บ้างจึงเอาศีรษะแนบผืนผ้า ด้วยความเชื่อว่าทำเช่นนี้แล้วอธิษฐานสิ่งใดก็จะสมปรารถนา บางคนจึงถึงกับมุดศีรษะเข้าไปในผืนผ้า พร้อมพร่ำบนภาวนาด้วยใบหน้าปีติอิ่มเอม แล้วเกือบทุกคนจะหยิบธนบัตรออกมาแตะที่ศีรษะตน ก่อนบรรจงวางลงบนถาดถวายเป็นพุทธบูชา ขณะที่หลายคนก้มลงกราบกับพื้นแบบ "สัตตางคประดิษฐ์” คือการกราบโดยมีส่วนของร่างกายแตะพื้น 7 ส่วน (หน้าผาก มือทั้งสอง เข่าทั้งสอง เท้าทั้งสอง) สะท้อนถึงความศรัทธาคารวะอย่างสูงที่มนุษย์จะพึงกระทำ

ณ ลานกว้างใจกลางป้อมปราการแห่งเมืองปูนาคา ราชธานีเดิมของประเทศภูฏาน ภาพและเรื่องราวของเหล่านักเต้นระบำที่สวมหัวเป็นรูปสรรพสัตว์ทั้งหลาย ซึ่งกำลังร่ายรำด้วยการหมุนตัวจนกระโปรงบาน สลับกับการย่างสามขุมแล้วกระทืบเท้าไปตามจังหวะฉาบและกลอง ภาพที่เห็นไม่ใช่มหรสพหรือการแสดง หากคือพิธีกรรมทางศาสนา นักระบำที่เห็นก็ไม่ใช่นักแสดง หากคือพระ เณร และฆราวาสที่ฝึกฝนมาอย่างดี การร่ายรำก็มิใช่เพื่อความบันเทิงของผู้รำ หากคือการบูชาคารวะพร้อม ๆ กับการทำสมาธิอันเป็นหนทางสู่ปัญญา
.
การเฝ้าชมพิธีกรรมรำหน้ากาก นอกจากมาล้างบาป มารับพร และมาขัดเกลาศีลธรรมจรรยาแล้ว ยังเชื่อว่าเป็นการมาทำความรู้จักกับธรรมบาลในร่างสรรพสัตว์ เพื่อเวลาเราตายไปแล้วได้พบท่าน ก็จะไม่ตกใจกลัว แล้วท่านจะชี้นำทางเราไปสู่สรวงสวรรค์