To Εξωφρενικά Σημαντικό Πόντκασ‪τ‬ Gazzetta.gr

Πλησιάζει το τέλος του Εξωφρενικά Σημαντικού Πόντκαστ (δύο έμειναν ΑΜΗΝ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ), πλησιάζει όμως και η αρχή του Euro και το βρετανικό ΦΟΡΗΝ ΟΦΙΣ έχει άγχη. ΛΟΓΙΚΟ.

Μηνγουάλ, εσείς παρακολοθάτε ομιλίες σπουδαίων προσωπικοτήτων του τόπου ή είστε τίποτα φλώρια;

Στο σημερινό επεισόδιο, βουτάμε στα σκοτεινά νερά του συνοικιακού καφενέ και μένω να αναρωτιέμαι πως φυλάνε τις σφολιάτες τους. Επίσης και. Φοβερές στιγμές ανάπτυξης στο κέντρο των Αθηνών και τελειώνουμε με:

ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΝΑΝΟ ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ.

Σημειώνουμε για νομικούς λόγους ότι ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΕΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΕΤΣΙ. 

Μπερδευτήκατε; Δεν πειράζει θα περάσει. Όπως δηλαδής περνάνε τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα χωρίς να βγάζουν κιχ και κάπου ΜΠΑΣΤΑΧΤΕ κάπως με τις τεχνολογικές προόδους έτσι; Ιν άδερ νιούζ, γνωστός ποινικολόγος βρίσκει μπαρμπούνια στον υπόνομο και εγώ Κυριακάτικα κατεβαίνω σε υπόγεια. ΩΣ ΟΦΕΙΛΩ.

Παραμένω αλαφρώς χαμένος στην μετάφραση αλλα ΓΚΕΣ ΓΟΥΟΤ. ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΗΝΑ ΤΟΥ ΠΟΔΚΑΣΤ.

Μεγάλες στιγμές φίλες και φίλοι. Γράφουμε πόντκαστ μερικές ώρες πριν το ματς της εθνικής με την Γεωργία, αλλά αντι να ασχολούμαστε με αυτά τα αδιάφορα, επιστρέφουμε στην ΛΥΣΣΑ που με διακρίνει με το ίδιο-πόδι-ίδιο-χέρι, αυτήν την χνουδωτή μάστιγα των παρελάσεων και διαχρονικό μου φετίχ.

Ιν άδερ νιούζ, πώς γίνεται μια ταινία παντελώς άθλια να είναι τόσο διασκεδαστική όσο το ρημέηκ του Road House; ΕΥΚΟΛΟ. Επειδής δώκανε ρόλο περιωπής στον Κόνορ τον Μαγκρέγκορ. Όχι αλήθεια. Του δώκανε τον ρόλο του κακού. Που τον κάνει κακά. Αλλά εν τέλει καλά. Περισσότερα εντός.

Η (κουτσουρεμένη) εβδομάδα ξεκινά με τελίτσες και γενικότερα με εσάς που φτάνετε στην τρίτη τελίτσα και λέτε πως "οι τρεις τελίτσες είναι για τους λιγόψυχους". Συνειδητοποιώ πως έχω ήδη πει την λέξη "τελίτσες" αρκετές φορές παραπάνω απο όσο πρέπει, αλλά είναι ήδη πολύ αργά για να γυρίσω πίσω.

Επίσης, είχαμε και εισαγγελικές παρεξηγήσεις αλλά πάλι καλά που υπάρχουν οι νομικές φωνές εκείνες που μας βάνουν στον ίδιο δρόμο.

Σημείωση το σημερινό ποδκαστ περιέχει στοιχεία ταραμά. Στο τέλος.

Αργοπορημένο κάπως (ΣΙΓΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΣΧΑΤΩΣ) αλλά σπιτίσο, ένα επεισόδιο με άφθονο όχλο του κώλου, με ελάχιστη ελπίδα για το μέλλον (ΣΟΚ, ΔΕΟΣ) και με άλλο ένα reminder για την επιλεκτική ιστορική μνήμη του μέσου Έλληνα. Η ηθική είναι σαν το σούπερμαρκετ όταν κάμεις τον σταυρό σου.