Aspiranci duchowi są informowani, że przestrzegając zasad i przepisów, mogą osiągnąć oddanie, czyli pewien zaawansowany stan na ścieżce bhakti. Niestety, strach i lęk przed poczuciem nieczystości utrudnia rozwój bhawy. Nie ma już swobodnego przepływu, szczęścia, uczucia ani otwarcia serca. Serce, które nie może rozkwitnąć i rozszerzyć się, aby pomieścić więcej miłości, tylko twardnieje przez lata; dlatego intonowanie Świętego Imienia staje się czynnością wykonywana mechanicznie. Ci, którzy czują się upadłymi duszami, poddają się myśleniu, że spełnienie i urzeczywistnienie miłości do Pana jest poza ich zasięgiem; że możliwość jego osiągnięcia nastąpi w odległej przyszłości lub nawet po śmierci. To nie jest definicja praktyki gaudija. Filozofia gaudija to nie tylko praktyka pewnych regulujących zasad, samo przestrzeganie zewnętrznie zasad nie spowoduje rozkwitu kwiatu oddania w czyimś sercu. Praktyka gaudija kładzie większy nacisk na praktykę emocjonalną, zamiast na czysto fizyczną, zewnętrzną chociaż fizyczne zaangażowanie jest również konieczne. Ale bez użycia uczuć nie możemy wzrastać w sposób, który doprowadziłby nas do mandźari bhawy, nastroju, który był praktykowany na ścieżce sadhany i który był nauczany przez naszych poprzednich aćarjów, świętych nauczycieli. więcej: http://krysznakirtan.in/002-sciezka-milosci-czy-sciezka-strachu.html ➡️ zapisz się na newsletter: http://krysznakirtan.in/newsletter ➡️ https://www.instagram.com/krysznakirtan/