هر زمان که آب به بستر رود هیرمند روان می‌شود، سیستان و بلوچستان، پهناورترین استان ایران، جان دوباره می‌گیرد. رود هیرمند که از أفغانستان سرچشمه می‌گیرد زمانی که به مرز ایران می‌رسد به دو شاخه تقسیم می‌شود و البته بخش کوچکتری از آن وارد منطقه سیستان و بلوچستان می‌شود. سرچشمه رودخانه هیرمند تنها شریان آبرسان به منطقه سیستان و بلوچستان از کوه‌های بابایغما در مناطق مرکزی أفغانستان است و آب، این مایه حیات، پس از گذر از چند صد روستا و آبادی به مرز ایران و أفغانستان می‌رسد. حیات بخش شمالی استان سیستان و بلوچستان در ایران، بیش از هر قسمت دیگری از این استان به آب جاری در بستر رود هیرمند نیازمند است. اما عدم ورود آب به بستر این رودخانه به دلایل مشکلات طبیعی یا انسانی موجب بروز خشکسالی طولانی مدت در این منطقه شده و این امر خود سبب تغییر اقلیم در این منطقه و ایجاد اثرات منفی بر زندگی ساکنان و حیات طبیعی و وحش منطقه می‌شود. ایجاد سدها و بندهای مختلف در مسیر این رودخانه، تغییرات آب و هوایی و بستن دریچه‌های سد کجکی در فاصله ۸۰۰ کیلومتری مرز ایران در ولایت هلمند، مسیر طبیعی آب هیرمند را مسدود ساخته است. این موضوع موجب گسترش پدیده خشکسالی در مناطقی در أفغانستان و ایران شده است که بر حیات موجودات طبیعی و پوشش گیاهی اثرات منفی برجای گذارده، همچنین موجب تغییر شغل در افراد بدلیل کمبود آب و جابجایی جمعیت در این مناطق شده است. در مجموع، دستکاری‌های انسانی، روان ساختن و مسدود نمودن مسیر آب رودخانه‌ها،  "عامل شکنجه" برای اهالی و حیات وحش منطقه برشمرده می‌شود. هر چند، موضوع روان نمودن آب بر بستر رود هیرمند، بیش از آنکه به مسائل طبیعی مرتبط باشد به تصمیم‌گیری‌های دولتمردان دو کشور وابسته است. جاری شدن آب بر بستر رود هیرمند و ایجاد مانع در برابر آن چه تغییراتی را در مورفولوژی طبیعی و جانوری منطقه سیستان و بلوچستان موجب می‌شود؟ برای شنیدن توضیحات دکتر ناصر کرمی، استاد تغییرات اقلیمی در نروژ بر روی تصویر کلیک کنید.