Pustynia to obraz tych sytuacji życiowych, w których jesteśmy zmuszeni zajrzeć do swojego wnętrza. „Na pustyni wart jestem tyle, ile są warte moje bóstwa” (A. Saint-Exupery), ile warte są moje ideały. Pustynia przypomina Izraelowi jego historię: to tam odbywa się długa podróż, która prowadzi z niewoli egipskiej do ojczyzny. Na pustyni Izrael ma głębokie doświadczenie własnego grzechu i niewierności, ale także na pustyni zdaje sobie sprawę, że Bóg jest jego jedyną siłą. Na drodze na pustyni Izrael otrzymuje prawo od Boga, podstawę przymierza. To prowadzi nas do zrozumienia, że wiele razy sytuacje, które wydają się desperackie i przerażające, mogą stanowić miejsce do budowania głębokiej więzi z Bogiem i być czasem oczyszczenia. Żyjąc w trudnym czasie próby miejmy oczy utkwione w Jezusie, który przezwyciężył każdą pokusę złego ducha, bo miał poczucie synowskiej więzi z Ojcem. Ufajmy, że z kryzysu, który przeżywamy narodzi się Kościół bardziej ludzki i bardziej wierny swojemu Panu. Czego nauczyłeś się z pustyni, którą przeszedłeś? Czy doświadczyłeś obecności Boga na swojej pustyni?