Τα πρώτα γκάλοπ δείχνουν τη «Νέα Αριστερά» στα όρια του 3%. Άλλα λίγο πάνω και άλλα λίγο κάτω. Γιατί όμως μια κοινοβουλευτική ομάδα με 11 βουλευτές, και υποστηρικτές εκατοντάδες μέλη τα οποία αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν καταφέρνει να εκφράσει κάποια αξιοσημείωτη δυναμική; Το Jacobin Greece, συζητά με τον δημοσιογράφο Γιάννη Ανδρουλιδάκη, για τη φυσιογνωμία της «Νέας Αριστεράς» τα σημεία συνέχειας και τα (όποια) σημεία ασυνέχειας με τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και την εμμονή του κυβερνητισμού. Επιπλέον, συζητούν για τις πιθανές συμμαχίες που μπορεί να τεθούν όπως η συμπόρευση με το «οικολογικό» σχήμα του Πέτρου Κόκκαλη ή ακόμα και με το ΠΑΣΟΚ. Πώς όμως μπορεί να υπάρξει «πράσινη» φυσιογνωμία ενός κόμματος, δίχως αυτό να μιλήσει για την εξόρυξη χρυσού της El Dorado στη Χαλκιδική, τον αγωγό Eastmed και TAP; Επιπλέον, συζητήσαμε για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και τις κατευθύνσεις του κόμματος υπό την ηγεσία του Στέφανου Κασσελάκη μετά την αποχώρηση των διαφωνούντων και τον ρόλο του Αλέξη Τσίπρα στις εξελίξεις. Εκτός αυτών, με αφορμή τα Τέμπη και το αίτημα της κρατικοποίησης, η συζήτηση θίγει και τον σύγχρονο χαρακτήρα του ΚΚΕ, σε μια μικρή ανάλυση για το τι σηματοδοτεί η άνοδός του. Επιπλέον, αναλύεται η «πατριωτική πολιτική» που αναφέρει ο Στέφανος Κασσελάκης και οι (όποιες) διαφορές αυτής της κατεύθυνσης με όσα θα υποστήριζαν η Έφη Αχτσιόγλου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και γενικότερα η «Νέα Αριστερά» αναφορικά με τα λεγόμενα «Εθνικά ζητήματα». Τέλος, αναφέρεται ο παράγοντας κοινωνικά κινήματα και ο τρόπος που αυτά μπορούν να επηρεάσουν την κεντρική πολιτική συζήτηση και τους συσχετισμούς. Μια συζήτηση του Χρήστου Αβραμίδη με τον Γιάννη Ανδρουλιδάκη