Componist, dirigent, katholiek, Schot, socialist, VIP-member van de voetbalclub Celtic (‘Hey, Jimmy, how are ye?’, roepen zijn mede-fans) – en dat in willekeurige, want alfabetische volgorde: dat is James MacMillan. In november 2000 brengt Edo de Waart voor het eerst een werk van hem in onze serie. In januari 2009 dirigeert MacMillan zélf een Matinee, inmiddels als vaste gastdirigent van de Radio Kamer Filharmonie. En hij blijft vaste gast op onze zaterdagmiddagen. Half januari 2021 nog – helaas kan er geen publiek bij zijn – dirigeert hij de wereldpremière van zijn Christmas Oratorio. Er zijn tienduizenden radioluisteraars – krijg die maar eens in een concertzaal. MacMilllan is een bewonderaar van Louis Andriessen, Keltische volksliedjes en oude religieuze teksten, raakt vol overtuiging volledig verknoopt met de renaissance en de muziek van nu. MacMillan lijkt (minstens) net zo breed georiënteerd als Gustav Mahler, honderd jaar eerder. Hans Haffmans en Kees Vlaardingerbroek herinneren zich vele gelukkige Matinee-momenten met MacMillan. Ontmoetingen met een man die tegelijkertijd oprecht modern, oprecht sociaal bewogen, gelovig en nieuwsgierig is. Vlaardingerbroek hoopt dat hij nog eens een Requiem zal schrijven. Een zekere teneur van het gesprek: we hebben John Adams in Amerika, en James MacMillan in West-Europa. Als afsluiting van deze podcast: een relatief vroeg MacMillan-werk (Sinfonietta), de Scottish ballad voor twee piano’s en orkest van Benjamin Britten (met de dan nog zeer jonge broers Jussen), en Brittes Les Illuminations, inclusief aanvulling van de hand van Colin Matthews. Soliste: Barbara Hannigan.