Persophony and Persography as Symbols of Iranian Unity and the Reza-Khani Order In this presentation, delivered in Persian at the First International Symposium on Iranian Ancient ‎Languages and Scripts - From Turpan to Ctesiphon - on May 15th, 2022, in Dushanbe, the capital of ‎Tajikistan, I explore how the use of Persian, both in writing and speech over the past millennium, has ‎contributed to the concept of Iranian unity and the national identity of the Iranian people. This idea is ‎linked to the establishment of the Rezā Khān Order in 1914, which led to the founding of the first Iranian ‎Academy, known as Farhangestan. The Academy aimed to foster and cultivate the Persian language and ‎literature within Iran's borders.‎ The creation of Farhangestān mirrors a broader tradition seen in Western countries, where language ‎academies have sought to protect and nurture national languages for centuries. Examples include the ‎Crusca Academy in Italy (1582), the Alliance Française in France (1620), and the Real Academia Española ‎in Spain (1713). Farhangestān’s history in Iran began on May 20, 1935. Although the media rarely ‎acknowledges the early efforts of the Iranian Academy, particularly in the realm of linguistics and the ‎selection and refinement of Persian vocabulary, it is important to note that its foundation was laid earlier, ‎in 1924/1925, by representatives from the Ministries of War, Culture, and Art during the first Pahlavi era. ‎The clear directive from Reza Shah in 1935, known as "Destūre Rezā Khani," formalized these efforts.‎ Reza Shah's order was undoubtedly the most systematic and enduring response to the chaotic state of the ‎Persian language at the end of the Qajar period and the early 20th century—a language that had been ‎subjected to foreign influences for over a millennium, absorbing Arabic, Mongolian, and Turkish elements, ‎and now faced the influx of European terms. In this talk, I will highlight some of the key efforts of the ‎Farhangestān Academy, offering prominent examples, while also discussing the challenges the institution ‎has encountered since its inception‎. For full access to the video, including the PowerPoint presentation, please CLIICK HERE پارسی؜ نویسی و پارسی؜ خوانی چونان نماد همبستگی ایرانی و دستور رضاخانی فرهنگستان چونان سازمانی که آرمان آن پاسداری، پشتیبانی، بالش و پرورش زبان ملی یک سرزمین ‏است، در باختر زمین پیشینه؜ ی گاه بیش از چهار سده را در برمی؜گیرد. آکادمی کروسکا در ایتالیا (۱۵۸۲)، ‏آکادمی آلیانس در فرانسه (۱۶۲۰) و رئال آکادمی در اسپانیا (۱۷۱۳) نمونه؜هایی از بنیادهایی هستند که ‏در این زمینه تلاش می کنند. تاریخ فرهنگستان در ایران به ۱۳۱۴ خورشیدی، یعنی به هشتاد و اندی ‏سال پیش بازمی؜ گردد. گرچه امروز در رسانه؜ های گروهی کمتر سخنی از کوشش؜ های نخستین فرهنگستان ‏ایران در زمینه؜ی زبانشناختی و بر پایه؜ی واژه؜ گزینی و پالوده ؜سازی زبان پارسی به میان می؜آید، اما بی؜جا ‏نیست که بدانیم که پیشتاز این اندیشه - که شالوده؜ ی آن پیشاپیش در سال ۱۳۰۳ خورشیدی و از ‏سوی گروهی از نمایندگان وزارت خانه ؜های جنگ، فرهنگ و هنر دوران پهلوی نخست پی؜ریزی شده ؜بود - ‏فرمان روشن رضاشاه در سال ۱۳۱۴ بود که سپس به "دستور رضاخانی" شهره شد. دستور رضاخانی ‏بی؜ گمان بنیادی؜ترین و استوارترین و همچنین سا