Er was één ding dat ik altijd een beetje... eigenaardig vond aan mijn opa, hij was doodsbang van de regen. Ik dacht er niet veel bij na, hij haalde me niet op op regenachtige dagen, ook al vond mijn moeder dat wel vervelend. Als ik daar was terwijl het begon te regenen, nam hij me mee naar boven en sloot ons op in zijn slaapkamerkast. We zaten daar in het donker en hij snikte stilletjes terwijl hij fluisterde: "Het is goed, partner, we komen hier wel doorheen... we komen hier wel doorheen..." Zodra de regen ophield, nam hij even de tijd om te kalmeren en gingen we door met de rest van onze dag alsof er nooit iets gebeurd was. Toen ik 10 jaar oud was, vroeg ik hem eindelijk. "Opa, wat gebeurt er als het regent?" Hij pauzeerde en keek me met norse ogen aan, "Uh, wat bedoel je, Partner?" "Als het regent, moeten we altijd naar boven in de kast. Zelfs als het maar een beetje water is, moeten we daar naar binnen..." Opa keek naar buiten, naar de wolken. Ondanks dat het een prachtige zonnige middag was, slaakte hij een diepe zucht. Hij draaide zich weer naar mij om en gaf me eindelijk antwoord. "Kom partner, laten we op de bank gaan zitten zodat ik je een verhaal kan vertellen..."