از منظر زیگموند فروید، "وظیفه سوگواری" بازیابی انرژی روانی است که در عزیز از دست رفته سرمایه گذاری کرده بودیم و این مهم با مرور هرچه بیشتر خاطرات و امیدهاییست که به او پیوند زده بودیم. اما مطالعات اخیر نشان می‌دهد که تسکین پس از مرگ عزیری از دست رفته نه از طریق مرور بیشتر خاطرات او، که با تضعیف هرچه بیشتر این خاطرات امکان‌پذیر است. در واقع برخلاف باورهای پیشین، خاطرات افراد و مکان‌ها ابژه‌های ذهنی در سرمان نیستند بلکه خوشه‌هایی از نورون‌های مار مانندند که در مسیرهای انشعابی در جای‌جای مغز ما ترتیب یافته‌اند. قدرت هر خاطره بستگی به اتصال نورون‌ها و پیوندش با انگاره‌ها و خاطرات دیگر دارد. هرچه خاطره‌ای چند وجهی‌تر باشد، راحتتر می‌توان نشان عصبی‌اش را یافت. گرچه نمی‌توانیم خاطره‌ای را حذف کنیم اما با فکر نکردن به آن می‌توان از گردش‌اش در ذهن خودآگاهمان جلوگیری کرد. برگرفته از کتاب "روی دیگر اندوه" اثر "جورج بوناتو" موسیقی متن My Immortal: Evanescens Together we will live forever: Clint Mansell