"سینما تِک" پاریس، برنامۀ ویژه ای را تا تاریخ ٦ دسامبر، به مروری بر سینمای "ژان رنوار"، نویسنده و کارگردان برجستۀ فرانسوی، که از پیشگامان رئالیسم شاعرانه به شمار می رود، اختصاص داده است و با نمایش تمامی آثار او و نیز هر آنچه که پیرامون سینمای وی توسط فیلمسازانی چون "ژاک ریوِت" و "اِریک رومِر" ساخته شده، به ستایش این هنرمند بزرگ پرداخته است. موزۀ "اورسه" پاریس نیز همراستا با این برنامۀ ویژه در سینما تِک، نمایشگاهی منحصر به فرد ترتیب داده است که به ارتباط میان سینمای "ژان رنوار" و نقاشی های پدرش "پی یِر آگوست رنوار" نقاش امپرسیونیست پرآوازۀ فرانسوی، می پردازد. این نمایشگاه که تا تاریخ ٢٧ ژانویه ادامه دارد، با کاوش در میان مضامین مشترک آثار "رنوارِ" پدر و پسر، که هر دو شیفتۀ ارزش ها و مفاهیم عمیق انسانی بودند، مکالمۀ بی پایانی را که میان آثار آنها جاری است، به نمایش می گذارد. "ژان رنوار" در ١٥ سپتامبر ١٨٩٤ در محلۀ "مونمارتر" پاریس به دنیا آمد و از همان دوران کودکی، یکی از مهمترین سوژه های نقاشی های پدرش "پی یِر آگوست رنوار" بود. به همین دلیل، به پیروی از پدر، در میزانسن بیشتر آثار او می توان ریشه های نقاشی امپرسیونیستی و توجه ویژه به سایه روشن را مشاهده کرد. او با آغاز جنگ جهانی اول، در سال ١٩١٤، به خدمت ارتش سواره نظام فرانسه در آمد اما تیری به پای وی اصابت کرد که باعث شد از خط مقدم خارج شود و در قالب یک نیروی اطلاعاتی به شناسایی مناطق عملیاتی دشمن بپردازد. "ژان رنوار" که با تماشای فیلم های "چارلی چاپلین"، به سینما علاقه مند شده بود، ابتدا در سال ١٩١٦ به فراگرفتن عکاسی پرداخت و سپس کار خود را با یک سلسلۀ هشت قسمتی صامت آغاز کرد؛ از جمله فیلم "نانا" (١٩٢٦)، که اقتباسی است از رمانی به همین نام نوشتۀ "امیل زولا" و نیز "دخترک کبریت فروش" که در سال ١٩٢٨ بر اساس داستان کوتاهی از "هانس کریستین آندرسن" نویسنده و شاعر بنام دانمارکی ساخته شد. او با فروختن تابلوهای نقاشی و میراث کوچکی که از پدرش برجای مانده بود، به کارگردانی و تهیۀ فیلم برای شرکت مستقل تولیدی خود مشغول شد؛ اما تنها پس از پیدایش صدا بود که وی به عنوان یک هنرمند شناخته شد. "رنوار"، نخستین فیلم ناطق خود را به نام "تطهیر بچه"، در سال ١٩٣١ و با بازی "میشل سیمون" ساخت و رفته رفته به عنوان فیلمسازی پیشرو در سینمای فرانسه، به جایگاهی ویژه دست یافت. سینمای فرانسه که در دهۀ ١٩٣٠ به اوج خود رسیده بود، با نام "ژان رنوار" و رئالیسم شاعرانه، گره خورده است؛ جنبشی که سینمای فرانسه به آن می بالید و در کنار توجه عمیق