مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو در پاریس برای نخستین بار در ۶۵ سال اخیر در فرانسه نمایشگاهی را به کوبیسم، این جریان هنری دو دهۀ نخست قرن بیستم که انقلابی در نگرش و آفرینش هنری ایجاد کرد، اختصاص داده است. نمایشگاه کوبیسم در مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو ۳۰۰ اثر گوناگونِ نقاشی، پیکره، کولاژ و نیز اسناد و مدارکِ مربوط به این جریانِ بنیادی هنر مدرن را با نظمی تاریخی به نمایش گذاشته است تا این چنین بازدیدکنندگان را گام به گام با مفاهیم اساسی، ابزارها و روش‌های این جریان هنری آشنا کند و همزمان تحول تاریخی آن را ترسیم نماید. این سفر فرهنگی، با آثارِ به نمایش گذاشته شده، داد و ستدها و پیوستگی‌ها و گسستگی‌هایِ دست اندرکارانِ این مکتب را با جهان فکری و اجتماعی دوران خود نیز آشکار می‌کند. این نمایشگاه در واقع به ده سال آفرینشِ کوبیسم در پاریس، از ١٩٠٧ تا ١٩١٧، می‌پردازد، اما برای درکِ ریشه‌های فکری این جریان هنری و شاخ و برگ‌های آن آثاری پیش و پس از این دوره نیز در نمایشگاه دیده می‌شود. آریَن کولوندر، یکی از دو دبیر هنری نمایشگاه به اهمیت برگزاری این نمایشگاه و نیز دشواری‌های آن اشاره می‌کند و می‌گوید «این نمایشگاه به ده سال آفرینش در پاریس در دو دهۀ نخست قرن بیستم پرداخته و نمایشگاهی به واقع استثنائی است. آخرین نمایشگاه آثار کوبیسم در پاریس در سال ١٩۵٣ برگزار شد، یعنی بیش از ۶٠ سال پیش». او یادآوری می‌کند که «برگزاری چنین نمایشگاه‌هائی بسیار پیچیده است. هزینۀ بیمۀ آثار به نمایش گذاشته شده، بسیار زیاد است. آثاری که برای ارائۀ چنین کاری لازم است در موزه‌های جهان و نزد مجموعه داران خصوصی پراکنده است و گردآوری آنها نیازمند چند سال کار و تلاش بوده است، زیرا هدف، ایجاد نمایشگاهی است که همۀ حلقه‌های زنجیر در آن باشد و تحول و گوناگونی کوبیسم را نشان دهد». بگفتۀ آریَن کولوندر «اهمیت این نمایشگاه در ارائۀ جنبه‌های مختلف کوبیسم است و آفرینش‌های تعیین کنندۀ «ژرژ براک» و «پابلو پیکاسو» را چنانکه در همان دوره به آن نگریسته می‌شده، نشان می‌دهد و مثلاً مجموعه‌هائی را که در همان دوران در سالن‌ها به نمایش گذاشته می‌شد و مردم و منتقدین از آنها بازدید می‌کردند، اینجا بازسازی» شده است. او یادآوری می‌کند که آثار این مکتب و از جمله آثار پیکاسو و براک «در دورانِ آفرینشِ آنها تقریباً نادیده ماندند و تنها توسط یک گالری‌دار در سالن‌ها به نمایش گذاشته می‌شد و بینندگانِ محدودی داشت و بیشتر مجموعه‌دارها به آنها توجه می‌کردند». این آثار نه تنها در دوران خود، ت