این روزها پاریس میزبان نمایشگاه‌ها و رویدادهای فرهنگی هنری زیادی است که از میان آنها می‌توان به نمایشگاهی از مجسمه‌های "آلبرتو جاکومِتی" هنرمند برجستۀ سوئیسی اشاره کرد که تا تاریخ ٣ فوریه در موزۀ "مَیُول" برپاست. هنرمندی که در جایگاه یکی از مهمترین مجسمه سازان قرن بیستم، با خلق آثاری تحت تأثیر جنبش‌ها و سبک‌های هنری سورئالیسم و کوبیسم، به طرح پرسش‌هایی پدیدارشناختی و اگزیستانسیالیستی در مورد شرایط انسان می‌پرداخت. این نمایشگاه که "جاکومِتی، میان سنت و مدرنیته" نام دارد، با همکاری "بنیاد جاکومِتی" در پاریس، برگزار شده است و با به نمایش گذاشتن بیش از ۵٠ مجسمه از این هنرمند بزرگ، به خوانِشی دوباره از آثار او می‌پردازد. " آلبرتو جاکومِتی" فرزند "جوانی جاکومتی" از نقاشان شناخته شدۀ امپرسیونیست بود که در سال ١٩٠١ در شهر "بورگونُوُ" در سوئیس و در نزدیکی مرزهای ایتالیا به دنیا آمد. او پس از اتمام تحصیلات خود در مدرسۀ هنرهای زیبای ژنو، در سال ١٩٢٢ به پاریس رفت و در آنجا با سبک مدرن و آوانگارد آشنا شد. سپس در آکادمی "گراند شومیِر"، زیر نظر "آنتوان بوردِل" که سبکی مدرن-کلاسیک داشت و از دستیاران "رودَن" بود، مجسمه‌سازی را فراگرفت و به خلق فیگورهایی انسانی پرداخت. "جاکومتی" از سال ١٩٣٠ در کنار هنرمندانی چون "خوان میرو" و "ژان آرپ" در گالری های پاریس به نمایش آثارش پرداخت و با مشاهیری چون "لویی آراگون"، "آندره برتون"، "سالوادور دالی" و "تریستان تزارا" آشنا شد و در سال ١٩٣١ به عضویت رسمی گروه سورئالیست‌های پاریس درآمد. او حتی برای کتاب‌های "آندره برتون" و "تریستان تزارا" به تصویرگری پرداخت اما جایگاه نقاشی در کارنامۀ هنری وی از مجسمه سازی کمرنگ‌تر است. در خلال سال‌های ١٩٣٨ تا ١٩٤٤، ارتفاع مجسمه‌های گچی و برنزی "جاکومتی" حداکثر به ٧ سانتی متر می رسید. تِم محوری پیکره‌های تنها و خیالی او در این دوره، نگرانی، شک و خشونت بود. موزۀ "مَیوُل" در این نمایشگاه، با چیدمانی بر اساس توالی زمانی و موضوعی، از مراحل تکامل یافتن سبک ویژۀ "آلبرتو جاکومِتی" پرده برمی دارد؛ چنانکه بخشی از نمایشگاه در برگیرندۀ مجسمه‌هایی است که متعلق به دوران جوانی او پیش از جنگ جهانی دوم هستند و در آنها ردپایی از مدرنیتۀ کلاسیک به چشم می خورد و در بخش دیگری از نمایشگاه، مهمترین آثار "جاکومتی" را می بینیم که تحت تأثیر ملاقات با هنرمندان نوگرا و آوانگارد پاریس پس از سال ١٩٢٥ خلق شده اند و در آنها شاهد گرایش خاص او به ساخت پیکره‌هایی انتزاعی با رگه‌هایی سورئالیستی هستیم؛ شیوۀ من