Dawno, dawno temu, żyła sobie piękna i urocza dziewczyna. Kiedy była jeszcze dzieciątkiem, jej mama zmarła. Jednak na łożu śmierci, matka zdołała przywołać dziewczynkę do siebie i przekazać mądrość: Zawsze bądź dobra i prawdomówna, a świat będzie dla Ciebie dobry w podzięce. Po tych słowach jej oczy zamknęły się na zawsze. Ojciec dziewczynki był bogatym handlarzem, który często podróżował. Niedługo po śmierci żony, ponownie się ożenił. 

Idalka bardzo kochała swojego starszego kuzynka. To on opowiadał jej najbardziej niesamowite opowieści. Pewnego dnia, Idalka odwiedziła kuzynka i powiedziała - Kwiaty zwiędły. A wczoraj były piękne! Teraz odpadają im płatki - opowiadała smutno, pokazując przy tym swój bukiecik.  - Wiesz dlaczego, Ido? Bo Twoje kwiatki poszły w nocy na przyjęcie. Dlatego są teraz zmęczona i ospałe!

Paluszek był najmłodszym z siedmiu synów w biednej rodzinie drwali. Czas opowiadanej historii to czas straszny i smutny. Ludzie nie mieli jedzenia, bo go nie było. A jeśli było, dużo kosztowała. A biedna rodzina drwali nie miała wystarczająco pieniędzy.

Na brzegu stawu, kaczka wysiadywała swoje gniazdo od jakiegoś czasu. Jeden po drugim, kaczątka wyłoniły się ze swoich jaj. Ostatnie pękło największe jajo. Zszokowana matka przyjrzała się kaczątku, które z niego wyszło. Było to wielkie i szare kaczątko!

Dawno temu staruszka błąkała po lesie, żeby zebrać trawę i owoce. Na plecach niosła ciężki koszyk, ale serdecznie pozdrawiała wszystkie napotkane osoby słowami: - Dzień dobry, przyjacielu! Może Cię dziwi to, co dźwigam, ale każdy w życiu musi dźwigać własny ciężar.  Większość ludzi jednak wolała jej nie napotkać. Nazywali ją starą wiedźmą. 

Dawno temu żyli sobie król i królowa, którzy mieli dwunastu synów. Królowa oczekiwała trzynastego dziecka, kiedy król do niej rzekł: - Jeśli urodzi się dziewczynka, jej dwunastu braci musi zginąć. Sama odziedziczy królestwo.

Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy na tym świecie.

Dawno, dawno temu żył sobie bardzo bogaty mężczyzna. Miał wiele pałaców, piękne meble, złocone karoce i dużo srebra oraz złota. Ale miał on osobliwy kolor brody. Sprawiała, że nie był zbyt urodziny, a kobiety uciekały, kiedy go widziały. 

Ostatniego wieczora w roku, było bardzo zimno, padał śnieg i panowała niemalże całkowita ciemność. Mała, głodna dziewczynka wędrowała przez zmierzch. Nie miała czapki, a jej bose stopy były wręcz niebieskie z zimna. Opuściła dom w kapciach mamy, ale jeden zgubiła, a drugi zabrał jej łobuz. 

Pomimo, że Lew starał się uważać, Jeleń zawsze znalazł jakiś sposób, by go przechytrzyć. 

Dawno, dawno temu żyła sobie kobieta wraz z trzema córkami. Najstarszą zwano Jednooką, bo miała tylko jedno oko. Druga córka nazywała się Dwuoka – miała dwoje oczu. Najmłodsza z córek urodziła się z trojgiem oczu i zwali ją Trzyoką.

Żył sobie biedny młynarz, który miał piękną córkę. Pewnego dnia, powiedział on królowi, że jego córka potrafi prząść złoto ze słomy. Król bardzo lubił złoto, więc szybko wysłał po córkę młynarza. Zaprowadził ją do pokoju pełnego słomy, ustawił kołowrotek i kazał prząść złoto z całej słomy. 

Dawno, dawno temu żył stary szewc, którego zwano Dżepetto. Pewnego dnia, Dżepetto otrzymał wyjątkowy kawałek drewna. Zadecydował, że wystrugana z niego przepiękną drewnianą lalkę. Jednak, kiedy stary szewc zaczął skrobać w kawałku drewna, zaczęło one krzyczeć!

Dawno, dawno temu żył sobie książę, który bardzo chciał się pobrać. Ale chciał się ożenić tylko i wyłącznie z prawdziwą księżniczką. 

Tylko jeden żołnierzyk nie miał jednej nogi. Ale chłopcu to nie przeszkadzało - żołnierzyk był według niego wyjątkowy i niesamowicie odważny. 

Bądźcie życzliwi i gościnni wobec nieznajomych.

Dawno, dawno temu panował wielki głód w Königsbergu.

Przede wszystkim, słoń jest rozumny i nie znosi niesprawiedliwości. Jeśli ją napotyka, bardzo się złości!