เพราะการเป็นมนุษย์เงินเดือนมันเหนื่อย นอกจากเหนื่อยจากการเรียนเพื่อให้ได้ Hard skill เพื่อเข้ามาทำงานแล้ว ในระหว่างทำงาน เราก็เอา Soft Skill ที่ตัวเองมีมาทั้งชีวิต เข้ามาปรับ เพื่อให้ 8-10 ชั่วโมงต่อวัน เราจะผ่านมันไปได้ด้วยดี

ช่วยด้วยยยยย ไม่ไหวแล้วววววว ฮีลหน่อยยย

เบื่อออออออออออออ

ความเป็นคนมันซับซ้อนนะ ที่เราจะตัดสินกันว่า สุดท้ายแล้ว คนนั้นคนนี้ เป็นคนยังไงกันแน่ เช่นเดียวกับการที่จะตัดสินตัวเองว่า ณ วันนี้เราเป็นคนยังไง

เรื่องเล่าที่คุณเล่าให้ตัวเองฟังมันสำคัญ สังเกตตัวเองว่าชีวิตที่เป็นอยู่ ณ เวลานี้ เกิดจากเรื่องราวอะไรที่คุณเล่าให้ตัวเองฟัง

ไม่ว่าเราจะชอบงานแค่ไหน มันจะมีอย่างน้อยหนึ่งคน ที่ทำให้การลุกไปทำงานของเรานั้นไม่มีความสุข

การตายจาก คือการเดินทางอีกรูปแบบหนึ่ง การมาของเรา ก็คือการเดินทาง การไปของเรา ก็ไม่น่าจะต่างกัน แต่ถ้ามันต่าง ก็คงต่างกันตรงที่ว่า มันเป็นการเดินทาง ที่ไม่เคยมีใคร กลับมาเล่าให้ฟัง

เราต่างเป็นตัวร้ายในเรื่องเล่าของใครสักคน เป็นประโยคที่พอได้ยินแล้วก็สะอึกไปชั่วขณะ ไม่ใช่เพราะรู้สึกว่าตัวเองไปเป็นคนร้ายให้กับชีวิตใครตั้งหลายคนแล้ว แต่เพราะมีบางครั้งด้วยรึเปล่า ที่เราต่างหากที่เป็นเล่าให้คนอื่นเป็นตัวร้าย ในชีวิตของเราเอง บางที เราก็ไม่เหมาะที่จะเล่าเรื่องที่ตัวเองเจอให้ใครสักคนฟัง รวมถึงตัวเราเอง

ลองยอมรับความจริงที่ว่า บางอย่างที่เรากำลังจะทำ มันยาก และไม่คุ้นเคย ซึ่งเราต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจและลงมือทำ และแน่นอน เราจะทำพลาด แต่ก็ไม่เป็นไร ช่างมัน

ให้เวลาตัวเองสักสิบห้านาที แล้วตกตะกอนว่าปีนี้ เราผ่านอะไรมาแล้วบ้าง

Pain Station สถานีที่เจ็บ Podcast รายการใหม่สำหรับคนเจ็บอก เริ่มรู้สึกสับสนกับความสัมพันธ์ เพิ่งถูกทิ้งมา เพิ่งทิ้งเขามา เพิ่งจับได้ว่าแฟนมีคนใหม่ เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองไม่ใช่ ระดับความเจ็บปวดของแต่ละเรื่องที่เรากำลังเจอ แต่ละสถานการณ์ และแต่ละคนนั้นมันต่างกันออกไป ค่อยๆ ออกเดินทางผ่านความเจ็บปวดด้วยกันทีละสถานี แล้วมาเรียนรู้ที่จะไปให้ถึงปลายทาง เพื่อจะได้ Move On แล้วไม่ต้องกลับมายืนรอใครบางคน ที่บางสถานีอีก

ไม่มีใครเติบโตมาแบบไม่เคยหวาดกลัว ไม่มีใครเติบโตมาแบบที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ใจหวัง แต่การที่เราโตมาเมื่อรู้สึกว่าบ้านไม่ใช่ที่ที่เราอยากกลับไป เราไม่มีที่ไป ในขณะที่เพื่อนทุกคนบอกว่า กลับบ้านก่อนนะ เป็นความเจ็บปวดอย่างหนึ่ง

ผมไม่รู้ว่าผมจะกลับมาเปิดคลิปเสียงนี้ฟังอีกเมื่อไหร่ แต่ผมตั้งใจแล้วว่า ถ้าวันใดวันหนึ่งผมรู้สึกว่าสุดท้ายแล้ว ผมไม่เหลือใคร หรือมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมหนักใจ จนไม่รู้จะหันไปหาใครที่ไหน ผมจะกลับมาฟังเสียงของตัวเองในวันนี้ดู

เราต่างเป็นเศษซากของการแตกสลายในหลายๆ เรื่องด้วยกันทั้งนั้นแหละ คนที่คุณเพิ่งคุย คนที่คุณเจอทุกวัน ทุกคนมีรอยร้าว รอยแตกที่เอาความรู้สึกต่างๆ มายาสมาน ให้มันประกอบจนมีชีวิตต่อไปได้ ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ และไม่มีใครที่ไม่เคยตกหล่น

กลัวความรัก ไม่กล้าเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่กับใครเลย

คุณผู้ฟังเคยรู้สึกเหมือนกันผมมั้ยว่า มึงงงง กูอยากลาออก กูไม่ไหวแล้ว กูอยากหยุด แต่กลัวที่ใหม่ไม่ได้เงินเดือนเท่านี้ ไม่ได้สวัสดิการเท่านี้ เราเลยไม่กล้าเปลี่ยน ไม่กล้าออกไปเร่ิมใหม่ กลัวสายตาของใครๆ ที่จะมองกลับมาด้วย มันไม่มีอะไรผิดเลยที่เราจะเลือกอยู่ตรงนี้ที่เดิม ไม่ได้เปลี่ยนไปไหน เพราะเป็นการตัดสินใจที่ค่อนข้างอ่อนไหว และมีเงื่อนไขต่างๆ ในชีวิตค่อนข้างเยอะ ไม่ใช่คิดแล้วทำได้เลย มันต้องดูอะไรอีกหลายๆ อย่าง วันนี้ผมเลยมาชวนคุณผู้ฟังมาคิดไปพร้อมๆ กันว่า เราจะยังคงมีความสุข มี...

ใครบ้างไม่เคยคาดหวังกับอะไรเลย ผมว่าคำถามนี้ตอบยากนะ โดยเฉพาะถ้าเราถามตัวเอง แต่ผมยอมรับคนแรกเลยว่า ผมนี่แหละ ที่เป็นนักคาดหวัง ชอบคิดว่าสิ่งนั้น สิ่งนี้จะเป็นตามอย่างที่เราคิด แล้วพอมันไม่ใช่ ก็เราเองอีกนั่นแหละ ที่จะมาคอยตีโพยตีพาย เสียใจ หงุดหงิด นั่งเศร้าเป็นวันๆ แล้วก็ยังคาดหวังต่ออีกว่า มันน่าจะเป็นอย่างที่คิดในอีกมุมหนึ่งอีกนั่นแหละ เรียกว่า วนลูปแห่งความคาดหวัง โดยที่ไม่ได้มีพื้นฐานอยู่บนความเป็นจริงเลย

ไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร ไม่รู้ว่าการที่ทำได้หลายอย่าง แต่ไม่ค่อยดีสักอย่างมันโอเคใช่มั้ย การเป็น เป็ด ที่ดีเป็นยังไง ยังควรเป็นเป็ดอยู่ไหม หรือจะเป็นอะไร ที่สุดท้ายก็ยังตอบตัวเองไม่ได้อยู่ดี ?

เรากลับไปเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าได้ไหม ผมว่าเราน่าจะเคยถามตัวเองด้วยคำถามนี้นะครับ ในวันที่กำลังทะเลาะกันแบบที่หาจุดตัด จุดลงตัวกันไม่ได้ วันที่ต้องบอกว่า เออ มันเป็นแฟนกันไม่ได้แล้ว มันไปต่อด้วยกันไม่ได้แล้ว มันไม่ได้รู้สึกแบบเดิมอีกต่อไปแล้ว ไม่ใครสักคนที่กำลังจะตัดสินใจตัดความสัมพันธ์ เลือกที่จะตั้งคำถามนี้ออกมากลางโต๊ะ ว่า ถอยกลับมาเป็นเพื่อนกันได้มั้ย บางคนก็อยากที่จะมีเขาอยู่ในชีวิตนะ อยากให้มีความสัมพันธ์สักทางใดทางหนึ่งกับเขาไว้สักหน่อย...

ผมเคยมีความคิดที่ว่า เรามันไม่ดีพอกับใครสักคนหรืออะไรสักอย่าง มีชีวิตอยู่เพื่อจะได้รับความรัก รอคอยการถูกคัดเลือก ไม่กล้าเป็นตัวอย่างอย่างที่ตัวเองอยากเป็นจริงๆ ใช้ชีวิตเพื่อรอให้ใครสักคนอนุญาตให้เราเป็นตัวเอง ในแบบที่สุดท้ายก็ไม่แน่ใจว่า ที่เป็นอยู่ ใช่สิ่งที่อยากเป็นจริงๆ รึเปล่า หรือมันเป็นสิ่งที่ใครๆ เขาก็ทำกัน ถ้าทำแบบนี้แล้วเราจะได้รับการยอมรับ และมันเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนควรจะเป็น

มันผ่านวันเกิดของเรามันตั้งหลายครั้งแล้วนะ ย้อนกลับไปแต่ละครั้ง จำได้มั้ยว่า แต่ละปีเราเป็นคนแบบไหน ตอนนี้ยังเหมือนเดิม หรือมีอะไรต่างไปบ้างมั้ย ได้เรียนรู้ หรือไม่ได้รู้สึกรู้สากับอะไรที่เกิดขึ้นในชีวิตสักเท่าไหร่ ลองมานั่งคิดไปพร้อมๆกันนะครับว่า เมื่อถึงวันเกิดของคุณผู้ฟังแล้ว คุณได้เรียนรู้อะไรกับชีวิตที่ผ่านไปบ้าง บางทีคุณผู้ฟังอาจอายุน้อยกว่าผม แต่คิดอะไรได้มากกว่าผมก็ได้ หรือบางทีคุณผุ้ฟังที่โตกว่า มีอะไรที่คิดแตกต่าง หลังจากจากจบแล้ว ก็แวะมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันหลังไมค์ได้นะครับ

เคยรู้สึกว่าไม่โอเคกับตัวเองไหม ? แล้วบอกกับตัวเองว่าอะไร ? บอกกับใครบ้างไหม แล้วมันโอเคมั้ย ที่เรารู้สึกไม่โอเค แต่บอกใครไม่ได้เลย ?

เรื่องพวกความสัมพันธ์ หรืออกหักอะไรแบบนี้ ถ้าไม่ได้เจอกับตัว เราไม่อินกับมันจริงๆนะ คนที่มีความรักดีๆ มาฟังก็จะรู้สึกว่า มึงงงงง ทำไมไม่มูฟ นั่งแช่ทำไม แต่ถ้าวันนึงมันเกิดขึ้นกับเรา เราจะเข้าใจเลยว่า ทำไมเราถึงยังก้าวต่อไปไม่ได้ ทั้งๆ ที่ทุกวันมันค่อยๆ ผ่านเลยไป จะว่าไปแล้ว การอกหักนี่มันเป็นความรู้สึกครั้งใหญ่ที่สามารถนับได้เลยนะว่า นี่แหละคืออีกสิ่งที่ยากลำบากในการผ่านไปจริงๆ