น่าจะเป็นเรื่องปกติ เป็นเรื่องธรรมดา ที่เมื่อใครสักคน หรือหลายคนหายไปจากชีวิตเรา แล้วมันทำเรารู้สึกดี หรือบางทีรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก

Q&A- ทำไมคนที่ยังไม่สำเร็จ ถึงดูเป็นคนล้มเหลวในสายตาคนอื่น - รู้สึกเสียใจกับอดีต ทำไงดี - รู้สึกเฉยๆ กับทุกเรื่อง ทำยังไงดี - ชีวิตผู้ใหญ่ในตอนนี้ต่างกับเราเมื่อตอนเริ่มต้นเป็นผู้ใหญ่ยังไง - เริ่มต้นชีวิตวัยทำงานยังไงให้มีความสุข - ช่วยแนะนำแรงบันดาลใจในการมีชีวิตอยู่ต่อหน่อย

แต่ก่อนไม่เคยเข้าใจเลยว่า เป็นตัวเองมันดียังไง เพราะเราถูกหล่อหลอมให้เอาคนอื่นเป็นแบบอย่าง นั่นรึเปล่าที่ทำให้เราไม่ค่อยให้ค่าตัวเองเท่าไหร่เลย มันไม่มีใครเหมือนกันบนโลกใบนี้ แล้วการที่มันไม่เหมือนกันนั่นแหละที่ทำให้การเป็นตัวเองเป็นคนพิเศษ คนที่ไม่สามารถหาได้ที่ไหนแล้ว การที่ใครสักคนได้รู้จักเรา การที่เราจะได้รู้จักใคร ผมว่ามันคือการได้พบคนพิเศษในแบบต่างๆ การพยายามทำตัวเองให้ดีเด่นเหมือนคนอื่น แล้วได้รับคำชมว่า เธอดี เธอเก่งเหมือน...

เลิกถามตัวเองว่าทำไม เลิกถามคนรอบข้าง คนแปลกหน้าว่าทำไมมันถึงต้องจบลงแบบนี้ เพราะไม่มีคำตอบไหนที่จะทำให้คุณเลิกถาม และก็ไม่มีคำตอบไหนที่ทำให้คุณรู้สึกดีกับการเลิกรากับใครสักคน

เรามองในสิ่งที่เราอยากเห็น เราไม่ได้เห็นในสิ่งที่ใครสักคนกำลังเป็น คุณกำลังมีความรัก หรือคุณกำลังตกหลุมอยู่ในความรู้สึกที่คิดไปเองว่ามันคือความรัก คุณกำลังชอบเค้า หรือคุณกำลังเพลิดเพลินอยู่ในจินตนาการว่าการได้รักเค้านั้นมันวิเศษณ์ขนาดไหน หลายครั้งที่เราเจ็บปวดกับความรัก เจ็บปวดกับใครสักคน เพราะเราเองที่ตกหลุมพรางความคิด ภาพลวงตาที่สร้างขึ้นมาเอง จนละสายตาไม่มองสิ่งที่เป็นอยู่จริงๆ เพราะติดอยู่กับสิ่งที่เข้าใจไปคนเดียวอยู่ข้างใน

การเยียวยาหลังการเลิกรา มันไม่ได้ใช้เวลาแค่วันสองวัน มันต้องปล่อยให้ตัวเองให้ทบทวนหลายๆอย่าง ปล่อยให้ตัวเองได้ช่างมันกับหลายความรู้สึก แต่ถ้าคุณยังรู้สึกคิดถึงเค้ามาก เจ็บปวดกับภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่มันแว้บเข้ามาให้คุณเจ็บจี๊ดๆ ยังรู้สึกอยากฟาดหน้าเค้าสักป้าป ที่ทำไมถึงทำกับเราได้ขนาดนี้ คุณน่าจะยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเซไฮ ว่าไงเพื่อนกับเค้าหรอกนะ ก่อนที่จะอยากกลับไปเป็นแบบนั้น ลองทำความเข้าใจตัวเองให้ได้ก่อน ว่าที่จริงแล้วเราจบกับความรู้สึกในอดีตแล้วหรือยัง

บางครั้งก็เข้าใจนะว่า เป็นเรื่องลำบากใจอยู่เหมือนกันที่จะเริ่มต้นใหม่กับใคร เพราะเราตั้งระดับของคนที่เราต้องการไว้สูงเหลือเกิน บางทีเข้ามาแล้วไม่ได้คล้ายกับแฟนเก่า หรือไม่ได้ทำให้รู้สึกเหมือนคนเก่า เราก็ไม่โอเค แต่ก็มีบางคนที่อยากเข้ามา แล้วตัวเราเองก็เริ่มกลัว กลัวแบบที่เคยเจอมา กลัวอะไรหลายๆ อย่าง เลยไม่กล้าที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักที

มันโอเคแหละ ที่เราจะยังรู้สึกกับมัน เพราะความเจ็บปวดที่เราพบเจอ หยั่งลงลึกไปในจิตใจ บางทีความเจ็บปวดพวกนี้ไม่ได้มาจากการเกิดอุบัติเหตุอะไรพวกนั้นอย่างเดียว การเสียคนรัก หรือการจบกับความสัมพันธ์อันเป็นพิษ ก็เป็นอีกสาเหตุให้เราเจ็บปวดยาวนาน เหมือนมีแผลเป็นอยู่ในใจแบบนี้อยู่ ผมเคยบอกตัวเองนะว่า บางทีการที่เรารักใครสักคน ก็ไม่ได้หมายความว่า เราควรจะต้องอยู่กับเค้า ไม่ได้หมายความว่า เราไม่คู่ควร หรือเค้าไม่ควรคู่ พูดกันตรงๆ เราสามารถมีชีวิตที่มีความสุขได้ ในขณะที่ข้างในลึกๆ...

ทุกคนบอกและมองออกว่าควรออกมา แต่มีเพียงเราคนเดียวเท่านั้นที่อยากเดินกลับไป เพราะว่ามันง่ายกว่าการเริ่มใหม่ ? เพราะว่าเราอ่อนแอเกินกว่าจะรับความเจ็บปวดแบบที่ยังไม่เคย เลยต้องกลับไปยอมรับความเจ็บปวดแบบเดิม ? ในเมื่อความเชื่อมันไม่มีเหลืออยู่แล้ว ทำไมเราถึงเลือกที่จะกลับไปหา Toxic Relationship ครั้งนี้อีก ?

การค้นพบความซ้ำซาก จำเจ เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติในการเป็นคนอย่างเราๆ เพราะเมื่อเราชอบอะไร เราจะต้องการสิ่งนั้นอยู่ตลอดเวลา ต้องการมันมากขึ้น แล้วเราก็เข้าใจไปเองว่า สิ่งนั้นจะยังคงทำให้เรารู้สึกแบบนั้นอยู่ตลอด โดยที่ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไร เป็นเรื่องปกติที่เราจะหลงไหลในเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกประหลาดใจ ทำให้หัวใจเต้นรัว หรือเรื่องราว เหตุการณ์ทำให้เราลืมช่วงเวลาชีวิตธรรมดาๆ ณ ปัจจุบันขณะ...

เคยเชื่อว่าเรามีคุณค่า จากการถูกให้ค่าโดยใครสักคน และในวันที่ใครคนนั้นเดินจากไป นั่นทำให้รู้สึกว่าผมไม่มีคุณค่าอะไรหลงเหลืออยู่เลย แต่จะทำอย่างไรเมื่อ Self Esteem หายไปจนหมดหลังเลิกรา ?

โซเชียลมีเดียไม่ใช่เครื่องมือที่ดีสำหรับคนอกหัก มันคือเครื่องทรมานจิตใจตัวเอง เสมือนการบำเพ็ญทุกรกิริยาทางอ้อม 🙂 ทุกอย่างมันง่ายไปหมดที่จะทำให้เราล่วงรู้ความลับที่ไม่น่ารู้ ทุกอย่างดูเร้าให้เราเข้าไปสอดส่อง ไม่ว่าจะด้วยความเสียใจ ความโกรธ หรือความแค้น เราเอาเวลาต่อจากนี้ อุทิศให้กับการ stalking แฟนเก่า แต่ยิ่งตามก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งรู้ชีวิตของเขาหลังการเลิกรา ยิ่งทำให้เราเริ่มต้นใหม่ได้ยากขึ้น แต่จะเลิกตามได้ยังไง ในเมื่อใจมันยังอยากรู้อยู่เลย ?

การจากลาเป็นความเจ็บปวด ฟังดูเป็นประโยคธรรมดา ที่เอาไปพูดกับคนที่สมหวังกับความรัก เขาก็จะมองว่า มันเป็นประโยคดาดๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย แต่พอถึงวันที่มันเกิดขึ้นกับเรา วินาทีที่เค้าบอกกับเราว่า พอก่อนมั้ย ลดความสัมพันธ์ของเราลงดีกว่า แล้วไอ้ประโยคอะไรพวกนี้ มักจะมาในวันสำคัญๆ ที่มันยิ่งทำให้เราจำแม่น แต่สำหรับบางคน การจากลา อาจในรูปแบบของความเงียบ แบบที่ ไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ก็หายไป ติดต่อไม่ได้ ไลน์ไม่ตอบ แต่โซเชียลมีเดียอัพเดทตลอด ทิ้งไว้เพียงแค่คำถามที่เกิดขึ้นในใจว่า เออ...

ทุกวันที่ผ่านไปคือความเจ็บปวด เจ็บแบบที่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เจ็บแบบที่ไม่มีคนเข้าใจ เจ็บแบบที่ข้างนอกดูปกติ สบายดี เวลาที่ใครมองเข้ามา แต่ข้างในเรากรีดร้องเสียงดัง แต่มีเพียงแค่เราที่ได้ยินเสียงนั้นอยู่คนเดียว

ตามชื่อตอนเลย

การไม่รู้ว่าความสุขของตัวเองคืออะไร มันเป็นเรื่องน่าเศร้า แต่จะน่าเศร้าขึ้นไปอีก ถ้าเรารู้ว่า ความสุขของเรา เป็นความสุข ที่ขึ้นอยู่กับคนอื่น

ผ่านมาเดือนครึ่งแล้ว ลองกลับไปถามตัวเองหน่อยไหม ว่าสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้เมื่อต้นปี ได้เริ่มทำอะไรแล้วหรือยัง

บางทีก็ไม่จำเป็นต้องรอให้มีอีเว้นอะไรใหญ่ในชีวิตเกิดขึ้นก่อน เราถึงจะเริ่มเรียนรู้อะไรจากมันได้ บางทีการนั่งอยู่เฉยๆ ขับรถไปทำงาน ยืนอยู่บนบีทีเอส นอนมองเพดานระหว่างรอให้หลับ มันก็ทำให้เรานึกถึงอะไรที่ผ่านมา แล้วเรียนรู้กับมันได้เหมือนกัน

บางทีเราก็มีวันที่รู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากรู้สึก ไม่อยากที่จะรับรู้เรื่องราวของใคร แม้กระทั่งเรื่องของตัวเอง เป็นวันที่รู้สึกเหนื่อยไปหมด มองไปทางไหนก็รู้สึกว่า มันมีแต่ความรู้สึกแย่ๆ ครอบคลุมเต็มไปหมด

ทัศนคติคือสิ่งที่เป็นตัวกำหนดทิศทางในชีวิตเรา แล้วที่ชีวิตมันดี มันแย่ ที่มันรู้สึกเบื่อหน่ายในตอนนี้ จริงๆแล้วเราอยู่บนพื้นฐานของทัศนคติ หรือว่าความคิดแบบไหน

เดี๋ยวนี้ความสุขมันหายาก แล้วส่วนตัวก็รู้สึกว่า เรามีความสุขกันยากขึ้น ไม่รู้ว่ามองว่ามันไกลตัวไปมั้ย หรือว่ามีคอนดิชั่นกับมันมากไปรึเปล่า บางทีก็เลยไม่แน่ใจว่า ที่มีอยู่ ที่เป็นอยู่เนี่ย มันเรียกว่าความสุขได้มั้ย แอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นว่า ทำไมมันดูไม่สุขเหมือนคนอื่นเลย ก็เลยเหมาไปอีกว่า ถ้าไม่ใช่แบบที่เห็น แบบที่คนอื่นบอกกัน มันก็ไม่น่าจะเรียกว่าความสุข

ตลอดปีที่ผ่านมา เราพบปะผู้คน ปล่อยให้ใครบางคนเข้ามาเรียนรู้การเป็นตัวเรา ส่วนตัวเรานั้นก็เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งกับเขาอีกคน มีคนตกหล่น มีคนหล่นหาย มีคนเพิ่มเข้ามา และมีคนลาจากจากความสัมพันธ์ไป ทั้งในแง่ที่ต่างคนต่างอยู่ และในแง่ที่ใครอีกคน ไม่มีวันกลับมา ช่วงเวลานี้จึงถือเป็นช่วงที่ดี ที่จะได้ทบทวนว่า ใครควรบอกลา ใครควรกุมมือข้ามปีไปด้วยกัน

บางทีเราไม่เคยถามตัวเองเลยว่า เรามาที่นี่ เราอยู่ที่นี่ไปเพื่ออะไร หรือบางคนก็มีแต่คำถามข้างบนนี้อยู่ในใจตลอด แต่ไม่สามารถตอบตัวเองได้สักที   ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ทุกวันนี้ เราให้ "คุณค่า" กับการมีชีวิตอยู่ไปกับเรื่องอะไรบ้าง ความสัมพันธ์ สุขภาพ ความสำเร็จ หรือความว่างเปล่า   การได้ค้นพบกว่า คุณค่าของการหายใจในแต่ละวันมันคืออะไร น่าจะทำให้เราค้นพบเป้าหมายของการมีชีวิตอยู่   แต่ถ้าเรายังหาคำตอบจากตรงนี้ไม่ได้ งั้นลองมองไปที่วันสุดท้าย แล้วค่อยๆ ตอบตัวเอง...