Het feest der democratie spreekt nergens zo tot de verbeelding als in Amerika. Als wij in 2026 gemeenteraadsverkiezingen houden, vermoed ik dat het aantal watchparties in Amerika beperkt zal zijn. Omgekeerd is het echter volstrekt normaal om je een nacht lang onder te dompelen in de meest obscure Amerikaanse kiesdistricten. We maken er gewoon een leuke thema-avond van met Amerikaanse vlaggetjes, Amerikaanse hapjes en Amerikaans entertainment. Amerikanen zelf, blijken een stuk minder vatbaar voor het spektakel. Ongeveer 40% procent van het Amerikaanse electoraat doet structureel niet mee aan het democratische proces, maar in de rest van de wereld kunnen we er geen genoeg van krijgen. De eerste keer dat ik opbleef tijdens een Amerikaanse verkiezingsnacht was in 2004, in de derde klas van de middelbare school. Ik keek samen met mijn vader, en had van hem toestemming om de schooldag erna de de eerst drie uur te skippen. We hadden koffie en koeken, het waren kokosmakronen – dat weet ik nog heel goed. In 2004 nam Democraat John Kerry het op tegen de impopulaire president George W. Bush. Een goedmoedige dommerik, met een voorliefde voor oorlog en invasies. Zo eenvoudig als Bush overkwam, zo geslepen waren de mensen om hem heen. Aartsengerik Dick Cheney, de vicepresident waarvan werd gefluisterd dat hij in werkelijkheid de touwtjes in handen had. Campagnemanager Karl Rove, die slaagde erin om een video van een sportieve John Kerry op een windsurfboard, om te draaien in een aanval: pas op, deze man waait met iedere wind mee. Kerry leek mij een betere president, maar Bush won, het was een lesje werkelijkheid:  politiek is een keiharde business. Aankomende dinsdagnacht zit ik er ook weer, met een kopje koffie en een lekkere koek. Maar de key race alerts van CNN’s John King smaken toch iets minder zoet, in de wetenschap wat ons straks te wachten staat. Dit is een column van Julian Verbeek. See omnystudio.com/listener for privacy information.