دادگاه رسیدگی به پرونده فساد ۶‚۶ میلیارد یورویی پتروشیمی که این روزها  به یکی از جنجالی‌ترین دادگاه‌های رسیدگی به مفاسد اقتصادی در ایران تبدیل شده، این حسن بزرگ را دارد که دریچه کوچکی به سوی اعماق سیستم فاسد مالی و رانتی کشور باز می کند و کمک می کند که ما بتوانیم بخشی از شبکه مافیایی مسلط بر اقتصاد ایران را بهتر بشناسیم. آنچه در دو جلسه دادگاه، در کیفر خواست دادستان و دفاع متهم ردیف اول، رضا حمزه لو و حتی حواشی منتشر شده در رسانه ها دیده و شنیده می شود، فقط بخش آشکار و نمایان این کوه بزرگ یخی فساد  را نشان می دهد. برای پی بردن به ابعاد عظیم این کوه فساد، باید اعماق را جستجو کرد. در دادگاه ویژه به ریاست قاضی مسعودی مقام، ۱۴ متهم محاکمه می شوند که ۳ نفر آنان متواری هستند و در خارج از کشور بسر می برند. همه این متهمان به شرکت بازرگانی شیمیایی و شرکت های اقماری این شرکت وابسته بوده اند. آنان متهم هستند طی سال های ۸۸ تا ۹۰ خورشیدی عواید حاصل از ۶ میلیارد و ۶۵۶ میلیون یورو ارز حاصل از فروش محصولات پتروشیمی را تصاحب کرده و پورسانت‌های غیر قانونی در ارتباط با فروش این محصولات دریافت کرده اند. این مجله اقتصادی به ابعاد فساد و  شبکه مافیایی در پتروشیمی کشور می پردازد. به نظر کارشناسان، پورسانت‌های غیر قانونی و قانونی مطالبه شده از سوی فروشنده اصلی محصولات پتروشیمی کشور( شرکت بازرگانی پتروشیمی) بین ۳۰ تا ۴۰ درصد قیمت اعلام شده فروش محصولات برآورد می شود. در همین حال، بسیار ساده لوحانه است اگر فکر کنیم که این فساد فقط  در محدوده شرکت بازرگانی شیمیایی بوده و صاحبان و سرمایه گذار اصلی ، یعنی شرکت سرمایه‌گذاری ایران که  ۶۹‚۴۹ درصد سهام شرکت بازرگانی شیمیایی ایران را در اختیار دارد و سهامدار اصلی و رئیس هیات مدیره این شرکت یعنی علی‌نقی خاموشی، که به عنوان پدرخوانده پتروشیمی  ایران شناخته می شود، در جریان کم  و کیف این همه کسب غیر قانونی منفعت نبوده است. بنا براین می توان  نتیجه گرفت که دادگاه ویژه در حال محاکمه دانه ریزهاست و فعلاً کاری با دانه درشت ها ندارد. آنچه هم اکنون در دادگاه رسیدگی به پرونده فساد ۶‚۶ میلیارد یورویی پتروشیمی مشاهده می شود، فقط ابعاد فساد در یک بخش صنعتی و بازرگانی در کشور را نشان می دهد. اگر بخواهیم ابعاد فساد را در تمامی بخش های اقتصادی ایران بررسی کنیم، به مصداق مثل معروف، مثنوی ۷۰ من کاغذ می شود. در حالی که درآمد بخش بزرگی از مردم ایران، کارگران و کارمندان نمی تواند شکم خانوادهای آنان را سیر کنند و فقر در کشور بیداد م