Bazı aile mirasları var ki, “Teşekkürler ama almayayım” demeyi gerektiriyor. Hayır hayır, sakin! Pırlantalar, inciler, yazlık evler, atlar, arabalar ya da yıllanmış tablolar değil; onları alın tabii :)) Benim kastettiğim, daha ziyade gözle görülmeyen (aslında bazen görülebilir de) ama nesilden...

Duygusal sırlar bize neler yapıyor? Paylaşmanın gerçekten bir iyileştirici gücü var mı? Ve eğer paylaşmak zor geliyorsa, açığa çıkarmaya cesaretimiz yok ya da açığa çıktığında yıkıcı sonuçlar doğurabilirse, bunları paylaşmanın başka bir alternatifi olabilir mi? Hazırlayan: Binnaz Sönmez...