မဝေဟာ ခေတ်စနစ်ရဲ့ သားကောင်တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ရသူပါ။ ၁၃နှစ်သမီးအရွယ်မှာ မိသားစုအရေးအတွက် အထည်ချုပ်စက်ရုံလုပ်ကိုင်ခဲ့ရပြီး အတန်းပညာနဲ့အလှမ်းဝေးခဲ့ရပါတယ်။ လုပ်ငန်းခွင် ဖိနိုပ်မှုတွေကို အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ကြုံတွေ့ခဲ့ရပြီး သူမရဲ့ အတိတ်ဆိုးတွေကို အခုထိ မှတ်မိနေဆဲလို့ ဆိုပါတယ်။ အရွယ်နဲ့မလိုက် ဆဲဆိုကြိမ်းမောင်းခံရတာတွေ၊ မနိုင်၀န်ထမ်းရတာတွေဟာ သူမအတွက် ပုံမှန်လိုပင် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သို့သော် သူမစိတ်ပျက်မသွား၊ သူမကြောင့်အဆင်ပြေနေသော မိသားစုကို ငဲ့ကြည့်ရင်း သူမအမြဲ အားတင်းထားခဲ့သည်။ ထို့နောက် ဒီမိုကရေစီအစိုးရလက်ထက်သို့ရောက်လာပြီး အလုပ်သမားအဖွဲ့အစည်းများ ဖွဲ့ခွင့်ရလာသည်။ ထို့ပြင်အသက်မပြည့်သေးသောသူများကို လုပ်ငန်းခွင်ဖိနိုပ်မှုများ အတင်းအဓ္ဓမ ခိုင်းစေခြင်းများမှ အထိုက်အလျောက် ကာကွယ်လာနိုင်ကြသည်။ ထိုအခွင့်အရေးကို သူမလက်လွတ်မခံ၊ အလုပ်သမားအဖွဲ့အစည်းထဲ ခြေစုံပစ်၀င်ရင်း သူမကဲ့သို့ အခြားသက်ငယ်အလုပ်သမားများ မကြုံတွေ့စေရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ အလုပ်သမားအရေးဆိုသည်မှာ နိုင်ငံ၏အရေးပင်ဖြစ်သည်ဟု သူမဆိုသည်။ အလုပ်သမားဟူသော အခြေခံလူတန်းစားအဆင်ပြေပါမှ နိုင်ငံအေးချမ်းပြီး အလျှင်အမြန်တိုးတက်နိုင်သည်။ မဟုတ်လျှင် တိုင်းပြည်ဆူပူပြီး မအေးချမ်းနိုင်ဟု ဆိုသည်။ လက်ရှိစစ်ကောင်စီသည် အများဆန္ဒကိုမလေးစား၊ သူ၏လက်တဆုပ်စာ အသိုင်းအဝိုင်းကိုသာ အလေးထားသောကြောင့် အကျိုးဆက်ကို အများပြည်သူခံနေရသည်ဟု သူမဖွင့်ဟသည်။ တချိန်က အနာဂါတ်ကိုတွေး၍ ၀မ်းသာခဲ့ရသော်လည်း ယခုချိန်တွင် အလုပ်သမားများ တကျော့ပြန်ဖိနိုပ်ခံရတော့မည်ကို သဘောပေါက်မိသော သူမအတွက် လက်ရှိအလုပ်သမားအဖွဲ့အစည်းဖြင့် အလုပ်သမားရေးကိုနိုင်ရာထမ်းနေသည့်သူ။ ထိုသို့ လောကဓံကို အရှုံ