در این نشست مهرزاد میرزایی حکایات ۴۳ تا ۴۸ از مناقب شیخ اوحدالدین کرمانی را برایمان خواند. حکایت ۴۳ داستان سرگذشت احمد نخجوانی است که به حج می‌رود و در مکه مجاور می‌شود اما به خاطر بیماری به افلاس می‌افتد و از سر بیچارگی به راهنمایی بزرگی تمام سه دیناری را که برایش باقی مانده بود را به شریف حرم می‌دهد تا اجازه دهند او شب درون خانه کعبه بماند و عبادت کند. آنجا با صوفی‌ای که از دیوار رد شده بود و به داخل آمده بود آشنا می‌شود و همراه او با طی‌الارض به خانه‌اش در نخجوان بازمی‌گردد و در نهایت می‌فهمد که خود این صوفی تازه یکی از مریدان اوحدالدین است و قرار است خود او هم به واسطه یکی دیگر از شاگردان جذب فرقه او شود. در حکایت ۴۴ شیخ از دانستن این که زنان صوفی (به قول متن فقیرگان) هم مخفیانه به مجلس سماع آمده‌اند و رقص بی‌خرقه و دستار صوفیان را دیده‌اند عصبانی می‌شود و به این زنان که لباس‌شان را برای تبرک نزد او فرستاده بودند پاسخی نمادین می‌فرستد. در حکایت ۴۵ با شیخ عجیبی آشنا می‌شود که ادعا می‌کند شش سال است به عنوان ریاضت آب نوشیدن را ترک کرده است و به جایش انار می‌خورد و او را قانع می‌کند که این کارش به راهنمایی شیطان بوده است و او را به آب خوردن بازمی‌گرداند در حکایت‌های کوتاه ۴۶ تا ۴۸ هم شیخ به یاد یاران می‌اندازد که با خضر نبی دیدار منظم دارد و از برنامه‌های ملاقات او آگاه است و با یک مدعی دیگر هم کمی استدلال عقلی می‌کند بر سر این که چرا خدا کارها را از مجرای خودش انجام می‌دهد و در نهایت به یاران می‌گوید که اگر ضعف نداشت و به دیدار پسران خوبرو مایل نبود لابد مقامش خیلی بالاتر از این بود که هست و جبرائیل امین افسار اسبش را می‌کشید.