از نظر جامعه اهل تسنن خلافت خلفای راشدین و پس از آنان حکومت امویان و سپس عباسیان رنگ و لعاب حکومت روحانی و مقدس دارد. زیرا خلفا خود را جانشین رسول الله(ص) میدانستند و فقیهان مقرب به آنان کلیه اعمال و رفتار آنان را منطبق با عدالت و صلاح توجیه می کردند.  پس از انقراض خلافت بغداد حکومتها جنبه زمینی و دنیوی یافت تا آنکه در اوایل قرن چهاردهم میلادی با سقوط قسطنطنیه حکومت عثمانی سعی کرد به حکومت خود نوعی جنبه دینی و روحانی ببخشد. اما جامعه تشیع خلافت خلفای راشدین به جز مقطع خلافت حضرت مولا علی(ع)  را کلاً نامشروع میدانند. پس ازخلفای راشدین بنی امیه و بنی العباس را نیز ولات و حاکمان جور میدانند. امامان شیعه(ع) هرگونه همکاری با آنان را تحریم فرموده اند. حتی در روایت مقبوله عمربن حنظله حضرت صادق(ع) برای احقاق حق نیز مراجعه به قضات منصوب از ناحیه آنان را حرام وباطل اعلام فرموده و دستور داده اند که باید اختلافات مالی و حقوقی شیعیان از طریق داوری از خودشان حل و فصل گردد و از مراجعه به قضات رسمی اجتناب نمایند. چنانچه برای احقاق حق خودشان به قضات منصوب از سوی خلافت جور مراجعه کنند حقی که می ستانند محکوم به حرام و به تعبیر امام صادق(ع) «سُحت» یعنی آتش خواهد بود. متن کامل : https://roshangaridini.org/?p=1881