Τι είναι πραγματικό; Αυτό που βλέπουμε, αυτο που σκεφτόμαστε, αυτό που νομίζουμε; Ποιός είναι ο «κακός δαίμονας» του Ντεκάρτ και τι σχέση έχει με το αν ζούμε στο matrix; Τελικά πόσο πιθανό είναι το να ζούμε σε μια προσομοίωση και γιατί αυτό το ερώτημα καταλήγει σε άπειρη παλινδρόμηση; Είναι ένας simulated κόσμος η απάντηση στο παράδοξο του Φέρμι; 

Η επιστροφή από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι γεμάτη απορίες και προβλήματα. Πόσα αστεράκια να βάλω σε μια ταινία που μου άρεσε; Και τελικά μου άρεσε επειδή πέρασα ωραία βλέποντάς την ή επειδή τη θεωρώ άρτια καλλιτεχνικά; Αξίζει να την ξαναδώ ή είναι καλύτερο να δω μια καινούρια; Πόσο καλή είναι μια ταινία που σε κάνει να νιώθεις χάλια και ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΠΙΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ. Σε αυτό το επεισόδιο βάζω 3,5 αστεράκια.

Ένα παρανοϊκό και παθιασμένο επεισόδιο με πραγματικό τίτλο «πριν πατήσεις το play βάλε ποτό». Πώς να πάθετε υπαρξιακή κρίση ενώ κατεβάζετε τα χειμωνιάτικα; Τι συμβολίζουν τα χιλιοφορεμένα t-shirts; Είναι η δουλειά των ονείρων μου ένα παντελόνι που τελικά δεν μου κάνει; Εκείνο το λερωμένο φούτερ, ποιός θα μου πει να το πετάξω; Bonus, η κραυγή αγωνίας για το πώς διευθετείται το αιώνιο ερώτημα: αυτό να το κρατήσω ή να το δώσω;! 

Αν αναρωτιέστε ποιος είναι τελικά ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, η απάντηση είμαι μια: το excel. Γι’αυτό κι εγώ ήρθα σήμερα για να μοιραστώ μερικές ακόμα εντελώς προσωπικές πληροφορίες για το excel που έχω φτιάξει για να συμπληρώνω τα έξοδα που κάνω κάθε μήνα. Σε ποιές κατηγορίες χαλάμε τελικά τα περισσότερα χρήματα; Τι δείχνει για σενα το να κάνεις καφέδες, ποτά και διασκέδαση το 7% των συνολικών σου εξόδων; Γιατί το σούπερ μάρκετ είναι αντιστρόφως ανάλογο του delivery; Ακούστε και κρίνετε...

Η Στεφανία Γουλιώτη και η παράσταση "The Second Woman" με έκαναν να περάσω 14 από τις 24 συνολικά ώρες στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση και να υποφέρω τις υπόλοιπες 10 που δεν ήμουν εκεί. Μπορεί να μην εν έχω ιδέα πώς θα συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου χωρίς να βλέπω τη Στεφανία να χωρίζει κάθε 12 λεπτά τρώγοντας νούντλς, αλλά ... δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου!

Ρώτησα το Chat GPT με ποιό θέμα να ασχοληθώ αυτή την εβδομάδα στο podcast, εκείνο μου απάντησε, εγώ έφερα τα θέματα στο στούντιο για να τα συζητήσουμε αφιλτράριστα και κάπως έτσι πέρασα ένα φανταστικό μισάωρο. «H Διαχείριση του Χρόνου και το Παράδοξο της Αναμονής», «Η Τεχνητή Νοημοσύνη και τα Όρια της Ανθρώπινης Εμπειρίας» και «Η Σιωπή: Ένα Καταφύγιο ή Μια Χαμένη Ευκαιρία;»

 Πώς μια νουβέλα 100 σελίδων μπορεί να κατακερματίσει την συναισθηματική συνοχή σου. «Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε ένα πρωί από ταραγμένα όνειρα, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε ένα πελώριο ζωύφιο». Η μοναξιά, η αποξένωση, η έλλειψη επικοινωνίας, η διαστρέβλωση του εαυτού και τελικά η παραίτηση σε ένα παράλογο σύμπαν που βγάζει απόλυτο νόημα.

Το φανταστικό card game “We’re not really strangers” είναι ένα επιτραπέζιο για να μοιραστείς μερικές αλήθειες με τους γύρω σου ή για να γνωρίσεις κάποιον που δεν ξέρεις καλά. Στη δική μου παρέα έχει φέρει και γέλια και κλάματα και αγάπη και ανάλυση και και και … οπότε μάζεψα μερικές από τις ερωτήσεις του και τις έφερα στο στούντιο για να τις σχολιάσω και να τις απαντήσω.

Το podcast γίνεται για λίγο bookcast και συζητάμε για τρία εκπληκτικά βιβλία, το πώς συνδέονται μεταξύ τους θεματικά και τα επίπεδα εμβάθυνσης που σου επιτρέπουν να κατέβεις. Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ (1942), Ο Αναρχικός Τραπεζίτης τού Φερνάντο Πεσσόα (1922) και Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς του Λέων Τολστόι (1886).

Πώς περάσατε στις διακοπές σας και πώς να βαθμολογήσετε σωστά την εμπειρία σας; Το σύστημα αξιολόγησης νησιών ήρθε για να μείνει! Μερικά λόγια για την Ανάφη, την Αμοργό, τον Θεό και τα ξενύχτια που δεν έζησα.

Για όσους μείνετε σπιτι: ταινίες, σειρές, επιτραπέζια, συνταγές για κοκτειλ, συνταγές για καλοκαιρινά γεύματα και κάνε το μπαλκόνι σου νησί. Για όσους πάτε διακοπές: νησιώτικα tips, παραλιακά tips και μερικές σκέψεις για last minute αποδράσεις. 

Το νέο trend μας προτρέπει να κάνουμε διακοπές σπίτι μας - όχι επειδή δεν έχουμε λεφτά να πάμε στα ελληνικά νησιά, αλλά επειδή θα περάσουμε τέλεια και χωρίς αυτές. Σε μια χώρα που παραπαίει πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά και προσκυνάει τους τουρίστες της, ρομαντισμός είναι να εξιδανικεύεις το ανυπόφορο για να μπορέσεις να το κάνεις υποφερτό.  

Τι είναι η καμπύλη δημιουργικότητας - δεν υπάρχει, τη φαντάστηκα ή μπορεί και να υπάρχει - και πώς γίνεται τη μια μέρα να μπορείς να γράψεις βιβλίο για ένα θέμα και την άλλη να μην μπορείς να γράψεις ούτε τον τίτλο; Ένα επεισόδιο για την έμπνευση, τη δημιουργικότητα και … τα ποτήρια!

Πώς παίρνεις μια απόφαση; Βήμα 1: Κλαίς. Βήμα 2: Αναρωτιέσαι πώς παίρνεις μια απόφαση. Ε μετά κάνεις λίστες με pros & cons, νομίζεις ότι αποφασίζεις αλλα τελικά ξεαποφασίζεις και η ζωή κυλάει σε αυτό το αέναο decision loop. Και πες ότι παίρνεις τελικά την απόφαση μετά από πόνο, δάκρυα και χρήση της βοήθειας του κοινού. Για ποιόν εαυτό σου την παίρνεις; Για τον τωρινό ή για τον μελλοντικό; Και μέχρι πότε κινδυνεύεις αυτή η απόφαση να καθορίσει τη ζωή σου; Ένα επεισόδιο που καταλήγει στη...

Το θολωμένο μου μυαλό προσπαθεί να ασχοληθεί με το woke culture και αυτό που καταφέρνει - εκτος απο το να αυτομπερδευτεί - είναι να αφήσει εκεί έξω πολλά (ΠΟΛΛΑ) ζητήματα που θέλουν επιπλέον σκέψη και ανάλυση. Ίσως είναι το πιο αντιπροσωπευτικό επεισόδιο για το τι συμβαίνει συνήθως στο κεφάλι μου πριν καταφέρω να δομήσω τα πράγματα και να τα πω. Οπότε μπορείτε να το δειτε σαν πείραμα ή να σκεφτείτε ότι ένιωσα τόσο οικέια πια σε αυτό το πόντκαστ που με άφησα να περιπλανιέμαι άφιλτρα...

Το εντελως ανεξπέκτιντ λογοτεχνικό ντιμπέιτ των ημερών χώρισε αυτή τη φορά τους ανθρώπους σε Καραγατσομάχους και Καραγατσολάτρες με αφορμή το άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Lifo με τίτλο «Η πατριαρχία δεν φύτρωσε μόνη της: Η Μεγάλη Χίμαιρα και οι έμφυλες ταυτότητες», το οποίο εντοπίζει στο έργο αλλα και στον ίδιο τον συγγραφέα μίσος, σεξισμό και πατριαρχία 101. Εμείς πάλι, αναρωτιόμαστε πώς πρέπει να κρίνεται η τέχνη του παρελθόντος, πώς αυτή του σήμερα και πόσα red flags έχουν μέσα οι παροιμίες...

Ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός, ο ποιητής, ο φιλόσοφος, ο διανοητής, ο άνθρωπος Θανάσης Παπακωνσταντίνου και το υπαρξιακό του έργο σε ένα επεισόδιο που χρωστούσα στον εαυτό μου. . . . Ακούστηκαν τα τραγούδια: Η τράτα (Στην Ανδρομέδα και στη Γη, 1995) San Michele (Ο Ελάχιστος Εαυτός, 2011) Ήμερος ύπνος (Βραχνός Προφήτης, 2000) Του κάτω κόσμου οι φυλακές (Στην Ανδρομέδα και στη Γη, 1995) Επιτύμβιο (Αγία Νοσταλγία, 1993) Οι γριές (Βραχνός Προφήτης, 2000) Πηγές: Να βρώ ξανά του νήματος την άκρη,...

Τα τηλέφωνα, τα μηνύματα, οι χρονιαπολλάκηδες του facebook, τι ακριβώς σημαίνει το να χαίρομαι το όνομά μου και το παράδοξο με τα σκέτα “χρόνια πολλά” που έρχονται είτε από τον πιο αγαπημένο σου άνθρωπο είτε από έναν εντελώς άγνωστο. 

Αντι-προτάσεις βιβλίων. Όχι δεν μιλάω άσχημα για κανέναν, ίσα ίσα αποθεώνω σχεδόν όλα τα μισοδιαβασμένα βιβλία μου (και είναι αρκετά) και αναρωτιεμαι τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που παρατάει στη μέση και ξεχνάει δια παντός κάτι που (κι όμως) του αρέσει πολύ! . . . Στο επεισόδιο αναφέρονται τα παρακάτω βιβλία: Everything is F****d, Mark Manson Thinking Fast and Slow, Daniel Kahneman Sapiens, Yuval Noah Harari The Mixer: The Story of Premier League Tactics, Michael...

Όπως συνειδητοποίησα σχετικά πρόσφατα, δεν είμαι multitasker. Είμαι ένας αποτυχημένος άνθρωπος που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο νο1 skill που απαιτείται για να επιβιώσεις με αξιοπρέπεια στον μάταιο τουτο σύγχρονο κόσμο. Το θέμα είναι ότι ούτε εσεις είστε multitaskers. Συγκεκριμένα το 97,5% από εσάς είναι ακριβώς σαν κι εμένα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί το multitasking δεν υπάρχει, είναι ψευδαίσθηση!

Ποια είναι η σωστή απάντηση στην ερώτηση “τι μουσική ακούς;” Πόσα είναι τελοσπάντων τα μουσικά είδη και γιατί πετάω τα σκουπίδια μου στο youtube; Είναι πλέον όλες οι playlists λάθος; Μια (εκτενής) αναδρομή στο μουσικό μου hopping!

Τι σχέση έχουν τα στυλό πολλών χρωμάτων με τους ανθρώπους πολλών ενδιαφερόντων; Είναι πιο εξαντλητικό να κυνηγάμε την εξειδίκευση ή να προσπαθούμε να γίνουμε homo universalis; Τι πρέπει να κάνουμε με το 11,41% του χρόνου μας και τελοσπάντων πειράζει να είμαστε μέτριοι σε πολλά και τέλειοι σε τίποτα;

Το Ζάρι, η Μαρίνα Σάττι, τα “τα”, ο στίχος-manifestation, τα τοπ γιουροβιζιονικά τραγούδια και οι σημαίες της Παλαιστίνης. Ένα επεισόδιο για ζέσταμα πριν από ημιτελικό και (αυτό τους έλειπε να μην) τελικό!

Η πόλη που προσκυνάει τσιπς με γεύση Μαραντόνα, κορνάρει πιο πολύ κι από Έλληνα μπλοκαρισμένο στον Κηφισό και σκέφτηκε να κάνει την πίτσα deep fried. Τρείς μέρες στη Νάπολη που ήταν περισσότερο κοινωνικοπολιτική ανάλυση over spritz παρά οτιδήποτε άλλο. Αυτά που είδα, αυτά που σκέφτηκα και αυτά που πήρα για homework.