با اینکه آلن کرمسکی  در ایران و افغانستان چندان شناخته‌شده نبود اما عمر خود را صرف موسیقی‌های شرقی کرد. او در مقام موسیقیدان حرفه‌ای، به موازات پرداختن به موسیقی کلاسیک اروپایی و نوازندگی پیانو، سال‌های درازی را با سازهای چینی، تبتی، ایرانی، هندی و در شیفتگی به اندیشه‌های عرفانی این سرزمین‌ها گذراند. آلن کرمسکی (Alain Kremski) همان طور که بی سر و صدا زیست، دور از جنجال‌های محافل هنری در ٧٨ سالگی از دنیا رفت. در فرانسه، به غیر از رسانه‌های تخصصی موسیقی و هنر کسی از مرگ او حرفی نزد. اما کرمسکی اگر به عرفان و اندیشه‌های شرقی "مبتلا" نشده بود، شاید می‌توانست به عنوان یکی از پیانیست‌های درجه اول زمانۀ خود بر صحنه‌های پرشهرت تالارهای اروپایی بدرخشد. اجراهای او از آثار فرانتس لیست یا شومان نشان‌دهندۀ تسلط وی بر میراث بزرگ موسیقی اروپایی است. با اینحال او در این زمینه نیز به "حاشیه‌ها" گرایش داشت و بیش از اجرای آثار مشهور کلاسیک، به سراغ آهنگسازان کمتر شناخته‌شده می‌رفت. به عنوان مثال، کرمسکی علاقۀ زیادی به اجرای آثار نیچه داشت که شخصیت فلسفی‌اش امروزه تا حد زیادی استعداد غریب او را در موسیقی و بخصوص در بداهه‌نوازی از یاد برده است. جهان شرق اما شیفتگی آلن کرمسکی را باید در مواجهه با شرق جستجو کرد. به نظر می‌رسد که او  برای رسیدن به نوعی موسیقی آرمانی – یا به ذات موسیقی – تلاش می‌کرد. انگار می‌خواست به اصواتی بنیادین برسد که همه شکل‌های موسیقی را در دل خود داشته باشد. شاید با همین انگیزه بود که کرمسکی در اصوات ناقوس‌ها، زنگ‌ها، کاسه‌ها و سنج‌های شرقی غرق می‌شد. شاید او در دنیای موسیقی هم به دنبال معنای "وحدت" می‌گشت. نمونه‌هایی از آثار آلن کرمسکی را در فایل صوتی گوش کنید