موسیقی راک ایرانی نخستین قدم‌های خود را در سالهای قبل از انقلاب، در دهۀ ١٣۵٠ خورشیدی برداشت و سپس بعد از یک دوره کمون، از دهۀ ١٣٧٠ عمر دوبارۀ خود را به لطف نسلی تازه آغاز کرد. اما موانع و مشکلاتی که در ایران بعد از انقلاب به طور کلی برای موسیقی وجود داشت، برای موسیقی راک دوچندان بود. بدین ترتیب راک ایرانی در شرایط نابسامان، یک‌پا در داخل و یک‌پا در خارج کشور و گاه در زیرزمین‌ها، رشد ناقص و پرحسرت و فقدان خود را دنبال کرد. در ایران قبل از انقلاب، اندک هنرمندانی بودند که در لابلای جریان‌های گوناگون موسیقی پاپ گرایش‌هایی به راک نشان می‌دادند. شنوندگانی هم که موسیقی راک را واقعاً دوست می‌داشتند، بیشتر در محافل دوستانه و محدود، موسیقی مطلوب خود را می‌یافتند. صفحه‌هایی که از خارج می‌آمد و سپس روی نوار کاست تکثیر می‌شد، هیچگاه در حد موسیقی پاپ مورد استقبال قرار نمی‌گرفت. آن شرایط به موسیقی پاپ ایران امکان داد که رشد کم وبیش متناسبی داشته باشد و به پختگی برسد. هنرمندانی که بعد از نسل پرویز مقصدی به میدان آمدند (هم‌نسلان ایرج جنتی عطایی، اردلان سرفراز، شهیار قنبری،...) و البته حضور ستارگانی در حد گوگوش، رسیدگی و بالندگی موسیقی پاپ ایران را ممکن کرد. اما در مورد موسیقی راک چنین نشد. این سبک موسیقی که بخصوص در دهه‌های ١٣٨٠ و ٩٠ در ایران و خارج رشد کرد، همچنان بی‌ستاره مانده است. شاید فقط به این دلیل که ستاره شدن، نیاز به میدانی گسترده یا آسمانی باز دارد. دنیای مجازی هنوز نتوانسته است – حداقل برای ایرانیان – چنین میدانی مهیا کند... نمونه‌هایی از موسیقی راک ایرانی را در فایل صوتی گوش کنید