شکنجه، اعم از آزار جسمی و روحی یک فرد، از جمله ناپسندیده‌ترین نمونه‌های تعرض به کرامت انسانی است که آثار کوتاه و بلندمدت خطرناکی بر روح و جان قربانی برجای می‌گذارد. پدیده‌ای که هم خانگی است و هم حکومتی. شکنجه، آزاری که از دیرباز توسط حکام مستبد به عنوان ابزاری در جهت تحکیم ارکان قدرت مورد استفاده قرار گرفته و هنوز هم در بسیاری از حکومت‌ها رایج است، هر چند که برخی حکومت‌ها با هدف القاء برخورداری از دموکراسی در زیربنای قوانین خود و پایبندی به قوانین حقوق بشری، وجود شکنجه را تکذیب می‌کنند. در جمهوری اسلامی ایران به طور مشخص، بارها روایت های گوناگونی از زندانیان سیاسی از وجود شکنجه نقل شده است، امری که از سوی نظام اسلامی مورد تائید قرار نگرفته و تا مرز تکذیب هم پیش رفته است. یکی از این موارد، افشاگری اسماعیل بخشی، فعال کارگری است که در جریان اعتصاب‌های کارگری و صنفی کارگران نیشکر هفت تپه اهواز بازداشت شد. ادعای او در ابتدا حتی مورد تمسخر اهالی حکومت قرار گرفت پس از آن، در مواردی محکوم، تکذیب اما سپس قول رسیدگی و تعیین هیات تحقیق و تفحص داده شد. شکنجه در زندان‌ها یا در دوران بازداشت، پدیده ای است که در دوران چهل ساله جمهوری اسلامی ایران، روایت‌های متعددی از آن نقل شده است ولی هرگز بطور رسمی از سوی مقامات مورد قبول واقع نشده است و به تکرار هراس نظام جمهوری اسلامی ایران از پذیرش آن از آشکار شده است. هر چند که بر اساس اصل ۳۸ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، شکنجه ممنوع اعلام شده است. در این شماره از میزگرد رادیویی زمینه‌ها و دیدگاه‌ها، رضا معینی، مسئول بخش فارسی سازمان گزارشگران بدون مرز و شهلا شفیق، نویسنده و جامعه شناس موضوع شکنجه‌های اعمال شده در زندان‌های ایران و هراس نظام اسلامی از تائید آن را مورد بررسی قرار می‌دهند.