زنان، همانند دیگر اقشار جامعه در ایران، برای دستیابی به حقوق اولیه، چه با حضور در انجمن‌های مخفیانه یا با تاسیس سازمان‌های دفاع از حقوق زنان، بیش از یکصد سال است که به مبارزات خود که اهداف ملی‌گرایانه را در هم بردارند، ادامه می‌دهند. تجمع روز هشتم مارس در ساختمان دادگستری در اعتراض به حجاب اجباری، از همان روزهای آغازین پیروزی انقلاب اسلامی ایران، نشان از پویایی و ادامه فعالیت‌های این جنبش داشت. جنبشی که از همان ابتدای انقلاب اسلامی در ایران طعم سرکوب را چشید اما بازنایستاد. جنبش زنان در ایران، همانند سایر جنبش‌های مدنی در کشور، چهار دهه فراز و نشیب را طی کرده اما در هر برهه‌ای از زمان، با یک ابتکار عمل نشان داده است که به رغم تمامی محدودیت‌ها، از حوزه خانواده‌ تا بخش‌های مختلف اجتماعی، در جریان است. پس از انتخابات بحث‌برانگیز سال ۱۳۸۸، سرکوب‌‌های حکومتی، تهدیدها، بازداشت‌ها و دستگیری شماری از فعالان جنبش زنان و خروج تعدادی از این فعالان زن از ایران، همچنین ورود شبکه‌های اجتماعی نوظهور، جنبش زنان ایران وارد مرحله‌ای دیگر شد و به مدد امکان فعالیت در فضای مجازی، جنبش زنان ایران تنها به درون مرزها خلاصه نشده و همکاری فعالان در داخل و خارج برای رساندن صدای زنان ایران به جهان میسر شد. همزمان با چهل و دومین سالروز نامگذاری روز هشتم مارس بعنوان روز جهانی زن، وضعیت جنبش زنان ایران به ویژه در سال‌های اخیر و پس از سرکوب‌های شدید سال ۱۳۸۸ را مرور خواهیم کرد. این برهه از زمان، تولدی در بدنه جنبش زنان ایران را به ارمغان آورد. اما به رغم زنده بودن جنبش زنان در زیر پوست جامعه ایران و پویایی دیگر جنبش‌های اجتماعی از جمله جنبش‌های کارگری، معلمان، دانشجویان و ...، چرا این جنبش‌ها به همبستگی برای ایجاد یک حرکت وسیع در ایران منتهی نشده است؟ چه موانعی بر سر راه آنان است و راه برطرف کردن این موانع چیست؟ این بحث را در گفتگو با مهمانان این شماره از میزگرد رادیویی زمینه‌ها و دیدگاه‌ها خانم‌ها آزاده کیان، جامعه‌شناس و مدیر گروه علوم اجتماعی دانشگاه پاریس-دیدرو و نویسنده کتاب "زنان و قدرت در اسلام"، "ماری لادیه-فولادی، جامعه‌شناس و جمعیت‌شناس و پژوهشگر در مرکز مطالعات علمی در فرانسه و آسیه امینی، تحلیلگر مسائل اجتماعی زنان در نروژ در میان گذاشتیم. برای دسترسی به فایل صوتی این میزگرد رادیویی بر روی تصویر کلیک کنید.