همزمان با آغاز ششمین اجلاس مجلس خبرگان رهبری، به ریاست احمد جنتی، ابراهیم رئیسی به عنوان معاون اول مجلس خبرگان برگزیده شد، در حالی که پیشتر رئیس جدید مجمع تشخیص مصلحت نظام، صادق آملی لاریجانی همزمان به عضویت فقهای شورای نگهبان نیز درآمده بود. به این ترتیب، ابراهیم رئیسی و صادق آملی لاریجانی به نخستین جانشینان بالقوۀ احمد جنتی چه به عنوان رئیس مجلس خبرگان رهبری و چه به عنوان دبیر شورای نگهبان بدل شده اند. یعنی : دو نهادی که سنتاً در خدمت تحکیم نظام ولایت فقیه عمل می کنند با این تفاوت که جانشینان محتمل رئیس این دو نهاد قدرتمند، از سوی رهبر حکومت اسلامی ایران به ریاست قوۀ قضاییه و مجمع تشخیص مصلحت نظام منصوب شده‌اند. یعنی دو نهاد قدرتمند دیگر که در کنترل رهبر حکومت اسلامی هستند و اختیارات شان نظیر مجمع تشخیص مصلحت نظام بعضاً در حال گسترش است. آیا علی خامنه ای در حال متمرکز کردن هر چه بیشتر قدرت در دستان ولی فقیه است؟ به این ترتیب، دو قوۀ دیگر، یعنی قوای مقننه و اجراییه که عملاً تحت الشعاع نهادهای مرتبط به رهبری هستند، چه جایگاهی به دست می آورند؟ علت این گرایش تمرکز قدرت چیست؟ و چرا دست آقای خامنه ای اینقدر تنگ است به طوری که می‌کوشد از طریق دو طرفدار پر و پا قرص خود مهار نظام را بیش از پیش در دست بگیرد؟ در پاسخ به این پرسش ها، قاسم شعله سعدی، حقوقدان مقیم ایران، و حسن شریعتمداری، کنشگر سیاسی مقیم آلمان، از جمله گفته اند : قاسم شعله سعدی : قدرت از آغاز در دست آقای خامنه ای متمرکز بوده است. اما، آنچه اکنون در حال روی دادن است تغییر کارگزاران قدرت است. به نظر می رسد که این تغییر و تحولات از منطق و حکمت دیگری تبعیت می‌کند. البته این را که می‌گویم تحلیل است نه اطلاع. به گمان من، تغییر و تحولات کارگزاران قدرت قدری به افول قدرت صادق لاریجانی منجر شده است. زیرا، قدرتی که صادق لاریجانی در مقام ریاست قوهٔ قضاییه داشت به هیچ وجه قابل قیاس با قدرت رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام نیست. چه در زمان هاشمی رفسنجانی چه امروز ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام تا حدود زیادی تشریفاتی است مضاف بر اینکه کلیه اعضای این مجمع منصوبان خود رهبر جمهوری اسلامی هستند. در مقابل، انتصاب آقای ريیسی به ریاست قوهٔ قضاییه را می توان ارتقاء قدرت دانست. تحلیل من در گذشته این بود که ابراهیم ريیسی می خواهد جانشین رهبر بشود و اگر او در انتخابات ریاست جمهوری به پیروزی می رسید، ای بسا چنین احتمالی حتا در دورهٔ حیات آقای خامنه‌ای روی می داد، به ترتیبی که آقای خامنه‌ای استعفاء می کرد و جا