Ivan De Vadder heeft al heel zijn leven last van koortsblazen. "Dat is het gevolg van de slechte gewoonte om met mijn tong langs mijn lippen te gaan. Ik herinner mij dat gebaar van mijn vader. Ik probeer het te vermijden maar het lukt me niet. Soms heeft het ook te maken met stress. Als politiek analist van de openbare omroep loop je op een dunne lijn. Je kan niet zoals een krantenjournalist een politiek standpunt innemen. Het is wikken en wegen en bovendien moet het dikwijls snel gaan."

Ronny Mosuse: "Als tiener interesseerde het mij niet hoe ik eruit zag. Robert wees mij daarop. Hij vond dat ik er goed moest uitzien. Ik ben hem daarin gevolgd, omdat hij mijn oudere broer was. Ik heb dan enige tijd in de spiegel gekeken. Maar dat heeft niet lang geduurd. Ik heb die spiegel snel achterwege gelaten. En nu nog altijd kan het mij geen fluit schelen hoe ik eruit zie."

Sharon Slegers vond zichzelf altijd mooi, ook met overgewicht. "De reden van mijn maagverkleining had niks te maken met het feit dat ik niet goed in mijn vel zat of me lelijk vond, maar alles met mijn gezondheid.“ Sinds haar tienerjaren heeft ze tevergeefs elk dieet uitgeprobeerd en haar kinderen hebben een belangrijke rol gespeeld in haar beslissing maar haar gewichtsverlies heeft haar blik in de spiegel niet echt veranderd.

Nic Balthazar: "Ik had ooit een hoofd vol blonde krullen." Het 'verval' is ingetreden rond zijn 21ste. Rond zijn 25ste heeft hij beslist om alles af te scheren. Daarbij kwam dan ook de eerste vorm van aanvaarding: de strijd is gestreden. Maar het is een jeugdtrauma dat toch nooit helemaal overgaat.

Jacotte Brokken: "Als kind vond men mij een rare. Ik was heel uitbundig, extravert en impulsief. Maar ik kreeg daar opmerkingen over van mijn klasgenoten. Toen ben ik wel in mijn schulp gekropen. Nu nog altijd tast ik in elk gezelschap af welke versie van mezelf ik kan laten zien. Of ik mijn uitbundigheid al dan niet kan tonen."

Er hangen volgens hem een paar kilo's te veel aan en die gespierde blokjes op zijn buik herinnert hij zich uit een ver verleden maar bovenal ziet hij lachende ogen en een gelukkig optimistisch persoon in de spiegel. Die levenshouding is hij aan zichzelf verplicht, vindt hij.

Gustaph praat heel open over zichzelf: over de strijd tegen de kilo’s, het gebruik van botox en over hoe belangrijk therapie voor hem geweest is. “Op therapie rust nog altijd een taboe" zegt hij. "Er zou meer over gepraat moeten worden. Mij heeft het alleszins geholpen om bepaalde patronen in mijn leven te doorbreken en mijn leven meer zelf in handen te nemen."

Walter Damen is intussen de 50 voorbij maar die leeftijd doet hem eigenlijk niks. Hij is blij met elke dag dat hij mag leven, hij heeft al teveel mensen gekend die vroeg zijn gestorven. Liegen over zijn leeftijd kan hij zeker, ook al omdat de middelbare-leeftijd-buik nog niet aan hem plakt. Dat die buik er niet is, heeft hij te danken aan een gezonde levensstijl: veel bewegen en gezond eten. Dat laatste is ook wel een noodzaak want Walter lijdt aan diabetes type 2, een familiekwaal.

Lynn Wesenbeek is intussen 60+ en is daar niet boos om: "Dit is de beste leeftijd". De kinderen zijn volwassen, zij heeft een pad afgelegd waardoor ze zich niet meer moet bewijzen en tegelijkertijd is er een grote bewustwording dat ze geen tijd meer moet verliezen en de kansen moet grijpen die op haar pad komen. Zonder angst te hebben voor wat er misschien zou kunnen fout gaan.

Axelle Red: "Ik ben vermoeiend voor mezelf én voor anderen. Mijn gedachten gaan zo snel in mijn hoofd, ik spring van het één op het andere. Ik moet mezelf leren intomen om naar andere mensen te luisteren. Ik ben me daarvan bewust en ik werk er ook aan."

Frances Lefebure: "Ik ben me echt een vrouw beginnen te voelen. Hoe dat komt, kan ze niet goed verklaren. Het zit in kleine dingen. Haar handen, bijvoorbeeld, die haar plots aan haar moeder doen denken. Haar moeder is overleden toen ze begin 40 was en omdat Frances nu ook naar die leeftijd opschuift, voelt ze haar dichter bij zich dan vroeger. Haar eigen zwangerschap nu versterkt die emotie nog. “Mijn mama is nu precies weer meer bij mij.“

Lieven is begin 40. Als dertiger kon hij zichzelf nog wijsmaken dat zijn studententijd nog niet ver van hem af lag. Dat kan nu niet meer. Hij is nog niet oud, maar ook niet jong meer. Maar hij zit nu wel op een leeftijd waarop hij zijn plek in het leven gevonden heeft. Naar zijn tienerjaren wil hij zeker niet meer terug. Het schoolse systeem, de onwennigheid in de liefde… Hij is blij dat dit allemaal achter de rug is.

Kawtar Elalouch had als tiener een heel slecht zelfbeeld: "Ik zag er in het middelbaar niet uit als de anderen in mijn klas. Ik was om te beginnen al de enige Marokkaanse, met donker gekruld haar en bovendien ook wat mollig. En eigenlijk wou ik er uitzien zoals iedereen. Met ouder worden heb ik geleerd de jongere versie van mezelf los te laten maar het gebeurt soms nog dat ik een ruimte met veel mooie mensen mijzelf vergelijk met de anderen en mij dan weer net iets minder vind."

Een tijd geleden werd bij Ann borstkanker vastgesteld. Na een operatie volgden nog chemo en bestralingen. Een zwaar parcours maar een berg waar ze met haar positieve houding wel over kon. De hormoontherapie waar ze nu mee gestart is, inclusief vervroegde menopauze als gevolg, is emotioneel veel zwaarder. Haar lichaam verandert, fysiek heeft ze een stap moeten terugzetten en ze zit met veel twijfels. "Ga ik mijn professioneel leven wel op hetzelfde niveau kunnen voortzetten?“

Kamagurka: "Als ik alles zou eten, weeg ik 90 kilo. Gezet zijn zit dus in mijn genen. Mijn moeder was gezet, mijn grootvader ook." Maar Kamagurka hoedt zich er wel voor om 'dik' te worden. Intermittent fasting helpt hem daarbij. En sporten, liefst op zijn nuchtere maag.

Het klinkt raar uit de mond van iemand die 1m80 is, maar zegt Kelly Pfaff "het zijn vooral mijn benen die heel lang zijn. “Tussen mijn heupen en mijn eerste zwevende rib zit maar anderhalve vinger en dat is soms lastig. Als ik aan tafel zit en ik wil iets aan de andere kant van de tafel nemen, moet ik letterlijk mijn rib over mijn heupen brengen. Anders krijg ik een kramp in mijn ingewanden. Om mijn bovenlijf groter te laten lijken, draag ik mijn broeken altijd net iets onder of op de heup."

"Als kind durfde ik de telefoon niet opnemen en zei ik geen woord in nieuwe situaties maar toch ben ik gaan acteren. Die tegenstrijdigheid is er altijd geweest. Er is een binnenkant die ik niet met iedereen deel maar op het podium kan ik met een tekst wel emoties verwoorden. Ik ben introvert, gelukkig zijn we niet allemaal tafelspringers."

Bent Van Looy: "Ik was niet blij met die man van 21. Als ik in die periode in de spiegel keek zag in iemand die niet beantwoordde aan wie ik wilde zijn. Ik was boos toen, gespannen en krampachtig op zoek naar 'iets'. Ik ben lang gepest geweest en veel van de dingen die ik toen deed waren een soort van wraak. Ik wilde iets zijn en iemand worden."

"Ik heb wat brede kaken en mijn moeder zegt altijd: 'niet te hard lachen want dan blazen je wangen op'. En naar je moeder moet je luisteren, natuurlijk.“

Xavier Taveirne: "Ik had heel veel last van acne en misschien zie je hier en daar daar nog wel wat littekentjes van maar voor de rest herken ik niks meer in de spiegel van de tiener die ik ooit was. Ik was een lelijk dik jongetje, zonder persoonlijkheid. Ik heb me erg laten leven tot mijn 18de en daar kan ik nu soms nog wel eens kwaad over zijn."

Jelle De Beule: "Ik ben zelfbewust over wat ik kan. Dat is misschien atypsich voor een Vlaming, maar ik heb geen last van valse bescheidenheid. Je moet jezelf niet neerhalen. Gevolg is wel dat ik daardoor soms wel eens het verwijt krijg van arrogant te zijn."

Katrien De Ruysscher is een tijd geleden gestopt met alcohol drinken. Ze wilde de gewoonte doorbreken, maar ook de familiegeschiedenis speelde een rol. Haar vader is gestorven toen hij 45 was als gevolg van een alcoholprobleem. Ze heeft hem nooit echt gekend. Ze herkent alleen zijn ogen in de spiegel en met het ouder worden valt haar dat steeds zwaarder.

Horen dat je borstkanker hebt én dat een borstamputatie nodig is, is heftig. "Het moment dat ik de operatiekamer werd ingereden, was heel eenzaam. Maar misschien nog confronterender is jezelf achteraf voor het eerst in de spiegel bekijken. Ik heb een hele dag nodig gehad om de stap te zetten."

Peter Van de Veire is de 50 net voorbij, maar dromen van opnieuw 20 zijn? "Neen! Nooit meer! Ik ben zeer tevreden met mijzelf nu. Ik ben zachter geworden, meer bewust van mezelf. Mentaal ben ik sowieso nog altijd ergens in de 20. Ik blijf het speelse cultiveren."