Stany Crets: "Tijdens corona werd ik een grumpy old man. Vóór corona voelde ik mij 40, tijdens corona 60 en nu ben ik terug naar mijn eigen leeftijd aan het gaan. Het was een tijd van weinig werk en veel frustraties en ik voelde mij kwaad en bitter worden. Bovendien stierf mijn moeder ook nog tijdens die periode waardoor ik mij nog meer bewust werd van de vergankelijkheid en van mijn eigen ouder worden."

Luk Wyns: "Ik heb een brutale kop. Ik weet dat ik branie en gevaar uitstraal maar dat is een wisselwerking tussen hoe ik er uitzie en de rollen die ik speel. Mensen associëren me vaak met de personages die ik vertolk maar ik ben eigenlijk heel zacht en mild. Zeker met ouder worden."

Annemie Struyf heeft plastische chirurgie overwogen. "Ik had zelfs een afspraak geboekt. Ik was helemaal overtuigd. Tot ik echt eens goed onderzocht wat er precies gebeurt bij zo een operatie. Toen dacht ik: waarom zou ik snijden in een gezond lichaam, puur voor de ijdelheid? Ik heb de operatie geannuleerd en daar ben ik nog altijd blij om."

In 2002 kwam triatleet Marc Herremans zwaar ten val tijdens een trainingsrit op Lanzarote, waardoor hij in een rolstoel belandde. Maar toen zijn oudste dochter, ze was toen 11 maanden, haar eerste stapjes zette, had hij het gevoel dat ook hij opnieuw liep. “Mijn bloed stroomt door haar aderen en haar zien lopen maakte mij duizend keer gelukkiger dan dat ik zelf opnieuw zou kunnen lopen. Dankzij haar ben ik nu al 9 jaar opnieuw aan het lopen."

"Ik was een verlegen jongen en eigenlijk vind ik dat een goeie eigenschap", vertelt Hans Bourlon. "Verlegen mensen moeten beseffen dat anderen dat dikwijls heel charmant vinden. Ook nu ben ik nog altijd een beetje verlegen, maar ik besef wel dat ik die verlegenheid soms misbruikt heb omdat ik wist dat het werkte."

Rudi Vranckx: "Ik kijk fronsend naar de wereld, besef ik". Rudi herkent zich vaak niet als hij beelden van zichzelf terugziet van 30 jaar geleden. "Ik hoopte toen nog dat de wereld vooruit zou gaan. Dat optimisme en die naïviteit ben ik nu wel kwijt. Ik ben bedachtzamer geworden en ben een stuk van de onschuld van weleer kwijtgeraakt."

Wouter Torfs heeft geen moeite met ouder worden, integendeel. Hij is nu gelukkiger dan 20, 30 jaar geleden. Hij heeft meer zijn plek in het leven gevonden, heeft het piekeren achter zich gelaten en veel kunnen loslaten. Hij begint nu aan een nieuwe levensfase: het pensioen, een soort reset waarin heel wat nieuwe dingen kunnen gebeuren.

Sabine Hagedoren: "Ik zit goed in mijn vel en ik denk dat ik dat uitstraal". Voor Sabine is het glas altijd halfvol en heeft ze een slechtere dag dan begint ze de dag nadien gewoon opnieuw, met een wit blad. Bij het overlijden van haar man heeft ze het verdriet ten volle toegelaten, maar heeft dan wel beslist om er niet in te blijven hangen en vooruit te kijken. Al kunnen kleine dingen en herinneringen de pijn weer naar boven halen.

Sven De Leijer: "Het verdriet heeft me verouderd." Sven en zijn partner verloren hun zoontje, kort voor de geboorte. Dat verdriet heeft hem veranderd. Hij ziet de tekenen daarvan in de spiegel maar het heeft hem ook als mens door elkaar geschud. Toch is hij trots op de manier waarop ze als koppel dit verlies hebben gedragen.

Als puber worstelde Joke Emmers heel erg met het feit dat ze 'mollig' was. Op de toneelschool heeft ze geleerd dat haar lichaam haar instrument was en dat ze daar dankbaar voor moest zijn. toch is het pas rond haar 25ste dat ze echt vrede kreeg met haar lijf. Het is soms nog een proces van vallen en opstaan maar ondertussen kan ze wel zeggen dat ze zich over het algemeen goed voelt in haar lichaam.

Een asymmetrisch gezicht, het ene oog dat anders staat dan het andere, een scheve mond en een dikke neus. Guy Swinnen beschrijft zichzelf niet meteen in flatterende bewoordingen. Een karakterkop wordt hij wel eens genoemd, wat voor hem eigenlijk ook een synoniem is voor een lelijkerd. Maar hij trekt het zich niet aan. Het is goed zoals het is. Meer zelfs: in zijn hoofd voelt hij zich mooier dan wat hij in de spiegel ziet.

Erhan Demirci had als kind vrij lange wimpers. "Vrouwenwimpers" noemt hij ze zelf. Zijn nichten lachten hem daarmee uit. "Jij bent een meisje, jij bent een meisje… ". Hij vond er dan niets beter op dan die wimpers kort te knippen. Nu beschrijft hij zichzelf als een 'schoffie'. Voor hem betekent dat: zeer vriendelijk en lief maar niet iemand die zich laat doen.

Sven Pichal is tevreden over hoe hij eruit ziet. Als opgroeiende tiener was hij wel bezig met zijn uiterlijk, te veel misschien. Op holebifuiven zag hij perfect gebouwde mannen en soms voelde hij ook de druk van de schoonheidscultus. Met ouder worden kan hij dat allemaal relativeren, maar dat sixpack, dat had hij écht wel graag gehad.

Als Bart Herman in de spiegel kijkt, ziet hij een rustiger, zelfzekerder en volwassener man dan pakweg 10 jaar geleden. Een man die zijn plaats gevonden heeft en die er nu ook een stuk beter uitziet. Ooit vermeed hij de spiegel omdat hij wist dat drank en sigaretten zijn tol eisten en zijn spiegelbeeld hem daarmee teveel confronteerde. Hij kon zichzelf een rad voor de ogen draaien maar de spiegel liegt niet.

Michaël Van Droogenbroeck kijkt relativerend in de spiegel: het is wat het is. Waar de spiegel wel eens confronterend in kan zijn is zijn gewicht. Dat gaat op en neer en de spiegel helpt om te beseffen dat het tijd is om er weer eens iets aan te doen. Dit zal zijn hele leven een aandachtspunt zijn, maar ook dat is wat het is.

Michaël Pas: “Mijn meest komische onderdeel zijn mijn benen, nogal dun en een beetje krom. Ik ben precies een cowboy zonder paard. Ze zijn ook enorm behaard. Moest er nog ergens een bewijs gevonden worden voor de missing link tussen de mens en de primaat , dan zijn dat mijn benen. Ze zijn belachelijk maar ik kijk er met liefdevolle humor naar.

Ann Reymen heeft een goeie relatie met haar spiegel. Ze is erg tevreden met haar lichaam. Dat vindt ze ook erg belangrijk om mee te geven aan haar kinderen. Zelfs na haar dubbele borstreconstructie wil ze haar lichaam niet verstoppen hoewel haar eigen moeder dat wel altijd deed. 

Sven De Ridder: “Rond mijn 25ste ben ik kaal beginnen te worden. In het begin probeerde ik dat nog te verbergen tot voor een nieuwe reeks al mijn haar werd afgeschoren. Ik was 35 toen en sindsdien is dat mijn look. Ik zie er trouwens beter uit zonder haar."

"Als ik de beelden bekijk van mijn eerste interview, dan zie ik daar een jongen die ik nu niet sympathiek vind. Maar als 18 jarige mag je wel wat overmoedig in het leven staan. Ondertussen ben ik veel milder geworden. Ik ben niet langer een voorganger in de kerk van het grote gelijk."

"Mijn uiterlijk is niet mijn verdienste" zegt Evi Hansen. "Dat is een geschenk dat ik van mijn ouders heb gekregen". Ze beseft wél dat haar looks handig zijn geweest in haar carrière. Ondertussen werkt Evi minder voor TV en méér voor de radio. Niet meer de mooiste moeten zijn, voelt als een bevrijding.

De aanleg voor wallen heeft ze van haar ouders geërfd en daar kijkt ze ook meteen naar in de spiegel. Maar over het algemeen is Karolien best tevreden met hoe ze er uitziet. Het is ooit anders geweest. Als kind voelde ze zich heel lelijk en in haar puberteit worstelde ze met een evenwicht tussen haar vrouwelijke en mannelijke kant. Pas sinds een jaar of tien is ze er in geslaagd die twee op een natuurlijke manier te laten versmelten.

Het eerste wat Riadh deed toen zijn papa gestorven is, was in de spiegel gaan kijken. Hij zag zijn papa voor het eerst terug in zijn eigen ogen, haar… "We lijken in veel aspecten op elkaar: fysiek en karakterieel inclusief de kleine kantjes." zegt Riadh. 'Papa ik lijk steeds meer op jou!' zingt Stef Bos. Riadh vindt dat een vreselijk nummer omdat het zo veel waarheid bevat.

De huidziekte is begonnen op zijn 8ste. Toen had hij er geen problemen mee. Later begon hij zich wel te schamen want het was niet altijd makkelijk om intiem te zijn met iemand als je over je hele lichaam vlekken hebt. Sinds 6 jaar neemt hij een bepaald medicijn en is de psoriasis verdwenen. Een heel verschil. Gewoon een douche kunnen nemen zonder pijn is al een pluspunt.

Phara is tevreden met wat ze ziet in de spiegel. Alleen de strijd tegen de kilo's vindt ze lastig. "Ik ben aantrekkelijk voor iemand van 61" zegt ze. "En mijn benen mogen gezien worden, ik moet ze nooit scheren."

Als Cath in de spiegel kijkt ziet ze iemand die in balans is. Maar daarvoor is ze op haar 40ste wél door een serieuze midlife crisis moeten gaan met alle clichés die erbij horen. Ze vindt zichzelf OK en houdt van haar imperfecties. En met haar lach is ze echt tevreden!