នៅ​ក្នុង​នាទី​​ខ្ញុំ​​និយាយ​​ពីរ​ភាសា​របស់​យើង នៅ​សប្តាហ៍​នេះ លោក ឆាយ ហុកផេង សូម​ធ្វើ​អត្ថាធិប្បាយ​ជុំវិញ​ប្រធានបទស្តីអំពី​"ទឹកភ្នែក​​​​នៅ​​​​លើ​​​ឆាក" (La tragédie mise en scène)។ ១-ប្រិយមិត្ត​អ្នកស្តាប់​ជា​ទី​មេត្រី​ សារពិត​នៃជីវិត​ដែលកាឡៃ​ចេញ​ជា​ឆាក​ល្ខោន​ក្តី ជាខ្សែ​ភាពយន្ត​ក្តី សុទ្ធសឹងតែលាយឡំការមិនពិតខ្លះៗ​ចៀស​មិន​បាន​។​ ប៉ុន្តែ​ សំខាន់ គឺ​​ខ្លឹមសារនៃសាច់​រឿង​ដែលគេ​ត្រូវតែ​​គោរព​ឥត​ខ្ចោះ។ ពុំ​នោះ​សោតទេ​ គេ​នឹង​បាន​ទទួល​ការ​ទិទាន​ឥត​ប្រណី អំពីសំណាក់ អ្នកអាន អ្នកស្តាប់ អ្នកមើល ដែល​ធ្លាប់​បាន​ស្គាល់​រស់ជាតិ​ពិតៗ​នៃ​ជីវិត​គ្រប់ជំនាន់ គ្រប់​សង្គម។ រីឯ​ ជីវិត​នៃ​ជនរងគ្រោះ ពីរបប​ខ្មែរ​ក្រហម ក៏​ត្រូវ​បាន​គេ​ផលិត​ចេញ​ជា​ល្ខោន និង​ជា ខ្សែ​ភាពយន្ត​ដែរ។​ Effectivement, Jean Baptiste Phou a mis en scène la vie des rescapés du génocide khmer rouge. D’abord dans « Cambodge me voici » et ensuite dans « L’Anarchiste », une pièce de théâtre adaptée du roman de même nom écrit par Soth Poline, philosophe et ancien directeur de journal à Phnom-Penh du temps de Lon Nol. Cet auteur vit actuellement en Californie.   ២-« Cambodge me voici » មាន​ចំណងជើង​ជា​ខ្មែរ​ថា​ « សម្លេង​ស្រណោះ»​រៀបរាប់​ពី​ការ​ផ្តោះផ្តង​សំដី​រវាង​ស្ត្រី​មាន​វ័យ​បី​ជំនាន់​ខុស​គ្នា​ទាំង​៤នាក់​​។ នៅ​ក្នុង​សាច់រឿង ស្រ្តី​ចំណាស់​ឈ្មោះ​ មេថា ប្រើ​ពាក្យ​ថា « Comme je suis immigrée illégale »​ដោយ​ភេ្លច​គិត​ថា​ជន​ភៀសខ្លួន​សញ្ជាតិ​ខ្មែរ​នៅ​ជំនាន់​ឆ្នាំ​៧៩/៨០ មិន​មែន​ជា​ជន​អន្តោប្រវេស្តន៍​ខុសច្បាប់​ទេ។ រីឯ នៅជិតចុង​បញ្ជប់​នៃសាច់រឿង​ »សម្លេងស្រណោះ » ​តួស្រីដដែលនេះ​ក៏​ភ្លាត់​មាត់​និយាយ​ថា​ » Si cette guerre n’avait pa éclatée, je serais rentrée au Cambodge après mes études «។ ​ពាក្យ​នេះ ​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ពិចារណាថា កាល​នៅ​ជំនាន់​ខ្មែរ​ក្រហម​ប៉ុលពត ប្រទេស​ខ្មែរ​រស់​ក្នុង​សន្តិភាព បែប​ប្រល័យ​ពូជសាសន៍​ លើកលែងតែ​ពេល​