امروز از فیلمی یاد می‌کنم ساخته سال ۱۹۹۷ که تضادی جذاب را به تصویر می‌کشد: کمدی و تراژدی؛ در حالی که این اثر به‌عنوان یکی از آثار کمدی موفق در تاریخ شناخته‌ می‌شود، اما اشک‌ها را سرازیر می‌کند.زندگی زیباست اثر روبرتو بنینی که برنده اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان سال ۱۹۹۸ شده‌ است، داستان چشم‌ در چشم شدنِ عشق و امید با جنگ و رذالت است. از سویی پیوند عاشقانه یک زوج را به تصویر می‌کشد و فرزندی که ثمر زندگی‌ مشترک‌شان است و سوی دیگر با تمام زیبایی منحصربه‌فردی که آثار بنینی دارد این خانواده سه‌نفره را به اردوگاه‌های نازی‌ها می‌برد و از آن‌ها اسیرهایی می‌سازد که شبیه به هیچ‌ اسیر دیگری نیستند. گوییدو (نقش اول مرد) که خالق این اثر آن را بازی می‌کند، مجال ترحم نمی‌دهد، همین‌طور که مخاطب اضطرابِ فروپاشی آن زیبایی باشکوه را دارد او شروع می‌کند به برهم‌زدن کلیشه‌ها. گوییدو قانون زندگی را به خنده و شوخی می‌گیرد. او که نمی‌خواهد صدمه‌ای به روح لطیف فرزندش وارد شود، به او می‌گوید که تمام این اردوگاه زمین بازی است و نازی‌ها بازیگران این بازی و ما هم باید تلاش کنیم برای بردن و بنابراین باختن را که به معنی مردن است تلطیف می‌کند.جنگ از دل‌آزارترین تجربه‌های بشری است. روبرتو بنینی با دست‌آویز قرار دادن زیبایی و شاعرانگی فرصتی ایجاد می‌کند برای پرورش نگاهی متفاوت به آن‌چه مصیبتِ صرف می‌دانیم. یادآور می‌شود که: در نومیدی بسی امید است، پایان شب سیه سپید است.