Ως κοινωνικά όντα, η ικανότητά μας να συνάπτουμε  ερωτικές σχέσεις αναπτύσσεται μέσα από την επιθυμία μας να  ικανοποιήσουμε κάποιες βασικές ψυχολογικές ανάγκες όπως είναι η  ασφάλεια, η αποδοχή, η αυτονομία και η σύνδεση με τους άλλους. Ωστόσο,  όσο περισσότερο μιλάω με ανθρώπους για τα σχεσιακά τους προβλήματα στο  πλαίσιο της θεραπείας, διαπιστώνω ότι αυτές οι ανάγκες πληρούνται όλο  και πιο σπάνια. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Πως οι σχέσεις μας με τους  πρώτους φροντιστές της ζωής μας επηρεάζει τον δεσμό που θα αναπτύξουμε  με τον ερωτικό μας σύντροφο; Τι κάνουμε συνήθως όταν δεν ικανοποιούνται  οι συναισθηματικές μας ανάγκες; Και τέλος, με ποιον τρόπο μπορεί η  ψυχοθεραπεία να μάς βοηθήσει;