บรรยายเมื่อ 29-10-2565   ในชีวิตการปฏิบัติธรรมของเรานั้น ความเห็นผิดเกี่ยวกับว่า “จะทำยังไงดี?…เราถึงจะพ้นทุกข์” จะคอยแทรกเข้ามาในชีวิตเราในแต่ละวันเสมอ ๆ และเมื่อมันเกิดขึ้น เราจะหาทาง เราจะประเมิน เราจะตัดสิน เราจะให้คุณค่ากับสิ่งต่าง ๆ ที่กำลังเกิดขึ้น และดิ้นรน และทั้งหมดนั้นคือ เรากำลังออกนอกเส้นทางของความจริง  เพราะเมื่อสมมติฐานหรือภาพของตัวเราเกิดขึ้น แล้วเรารู้ไม่ทัน มันจะพาเราหลงทางทันที…ไปอีกนาน  แต่ภาพของเราคนนึงกำลังหาทางที่จะพ้นทุกข์ เป็นภาพที่ได้รับการชื่นชมและยกย่องในหมู่นักปฏิบัติธรรม  เราถูกสอนแต่ในเรื่องให้เราพ้นทุกข์ ทำยังไงเราถึงจะพ้นทุกข์?  เราต้องมีสติ เราต้องมีสมาธิ เราจะได้ไม่เข้าไปเป็นกับการกระทบต่าง ๆ นั้น เราจะได้ไม่ปรุงแต่ง ถ้าเราไม่ปรุงแต่ง เราก็ไม่ทุกข์  ถ้าเรามีสมาธิ เราก็เห็นเฉย ๆ ได้ ถ้าเราเห็นเฉย ๆ ได้ เห็น สักแต่ว่าเห็นได้ เราก็ไม่ทุกข์  ทุกอย่างดูดีหมด แต่ทุกอย่างพุ่งเข้าไปที่ Center สำคัญ คือ Self ของตัวเอง คือ “กู”  เราทำทุกอย่างเพื่อตัวกู และทุกอย่างที่เราทำนั้นมันเป็นหลักธรรม ไม่มีอะไรปฏิเสธสิ่งเหล่านั้นได้เลย ว่าเราทำอะไรผิด สิ่งที่เราทำ ไม่ได้ผิดสิ่งที่ผิด คือ “เรา” สิ่งที่ผิดคือ เราไม่เห็นภาพของอัตตาที่ถูกสร้างขึ้นมา และภาพของอัตตานั้นได้สร้างเรื่องราวว่า “เราคนนึงทุกข์ และเราคนนี้กำลังอยู่ในเส้นทางนี้ เพื่อจะพ้นทุกข์” เราอยู่ในภาพนั้น  เราอยู่ในภาพนั้น ตั้งแต่เราก้าวเข้ามาในการปฏิบัติธรรม และไม่ว่าจะผ่านไปกี่สิบปี เราก็ยังอยู่ในภาพนั้น นี่คือ “ความหลง” เรายังไม่ได้ปฏิบัติธรรมเลย แล้วการปฏิบัติธรรมคืออะไร? มันไม่ใช่เรื่องไอเดียของเราคน