'Voorzitter, we moeten de zaken zorgvuldig bekijken. Mijn collega van Hopeloze Zaken zei het al eerder in dit debat, in het blokje ‘straatje schoonvegen’: we moeten zorgvuldig vegen. En realistisch. Want het kan wel zo zijn dat de Volkskrant dingen meldt. Dat het kabinet, ik citeer ‘noodoproepen zou hebben genegeerd van de ambassade in Kabul’. En dat het kabinet maandenlang smeekbeden vanuit de Nederlandse diplomatieke post in Kabul om Afghaanse ambassademedewerkers te evacueren achteloos naast zich neer zou hebben gelegd. Maar ik herken dat beeld niet. Werp het verre van me. Neem er met kracht afstand van. Dit kabinet negeert nooit achteloos, maar altijd zorgvuldig. Ja, ik heb ook gelezen dat de Volkskrant schreef dat er zestig namen van te evacueren inwonende familieleden van ambassadepersoneel op een lijst stonden. Dat het kabinet ‘kies er drie die mee mogen’ tegen de ambassade zei. Dat de ambassadeur weigerde deze keus te maken, omdat volgens haar alle familieleden evenveel gevaar liepen als de staf. Luguber, zegt u? Die conclusie laat ik aan u. Ik wil daar twee dingen over zeggen. Eén: drie is meer dan nul. Twee: voor de overige afwegingen verwijs ik terug naar wat ter sprake is gekomen in het blokje ‘rookgordijnen’. Dan het blokje ‘de Fransen’. Ik begrijp uw fascinatie met de Fransen. Die hebben gewaarschuwd, in mei al. Mensen weggehaald, in juli al. De Fransen zouden zelfs hebben aangeboden mensen van ons mee te nemen. Ook daar moeten we zorgvuldig naar kijken. In Frankrijk wordt de soep meestal heel heet gegeten. Emotioneel volkje, altijd in de overdrive. Wij wachten liever zorgvuldig totdat de soep is afgekoeld. Want, even zorgvuldig, wie had in alle ernst kunnen denken dat Kabul zou vallen? Zelfs de Taliban waren verbaasd dat ze de boel zo snel hadden ingenomen. Maar daar heeft de collega van Moedwil en Onvermogen al iets over gezegd onder het blokje ‘Nobelprijs’. En onthoud: wíj hebben die mensen niet in gevaar gebracht, dat hebben toch echt de Taliban gedaan. Terzijde, weet u wie het nog slechter hebben gedaan dan wij? De Belgen! Ha, daar hoor je niemand over. Nee, altijd weer verwijzen naar de Fransen. Nou, we hebben zitten tellen en rekenen en als je het aantal evacués deelt door het aantal inwoners van Zoetermeer, dan hebben wij relatief méér mensen uit Afghanistan gehaald dan welk ander land ook. Relatief was onze evacuatie een daverend succes. U vraagt of vreemdelingenangst een rol heeft gespeeld in de afwegingen in de ministerraad. Ik vind dat geen zorgvuldige vraag; het zou zorgvuldiger zijn daar ‘obsessie met krantenkoppen over migratiestromen’ van te maken. Ja, ik heb ze gehoord, de verhalen over ‘de Kaagbaan bij Schiphol die volstroomt als we elke Afghaan die twee stenen op elkaar heeft gemetseld hierheen halen’. Mijn collega van Agitatie zei onder het blokje ‘De T.’ al dat die lui gewoon te veel kinderen hebben. Twintig jaar voor ons gewerkt, maar nog steeds niet geleerd dat we graag zien dat ze hun kerngezin klein houden. Wat zegt u? Wie er eindverantwoordelijk is? Lastig, lastig. Als we heel zorgvuldig uitzoomen, zou ik zeggen: iedereen een beetje, niemand helemaal. Als je dat zorgvuldig omdraait krijg je: helemaal niemand. Het is nu zaak dat we de verantwoordelijkheid niet schuwen en heel zorgvuldig gaan evalueren, in een langdurig traject. Zodat we zorgvuldig kunnen vaststellen dat we mensen die jarenlang voor ons hebben gewerkt daar zorgvuldig in de drek hebben achtergelaten.’ See omnystudio.com/listener for privacy information.