Dit weekend werd in Amsterdam het Nationaal Holocaust Namenmonument onthuld. 102.613 stenen, herinnering aan 102.613 levens. Even verderop raakte ’s avonds een bekend politicus in een ‘Beethoven state of mind’. In zondagse beneveling filosofeerde Thierry Baudet op Twitter over muziek, op de toon van de ongevaarlijke huiskamergeleerde die hij, wanneer het lot hem gunstiger gezind was geweest, zou zijn geworden: ‘Grappig, hoe je ziel door die muziekwereld reist, ergens aanlegt, iets leert, weer doortrekt, terugkomt, andere dingen registreert, verder zeilt...’  Dat je ziel ook op de woeste baren van particuliere egomanie razendsnel uit koers kan raken, werd diezelfde zondag weer eens duidelijk. Baudet fulmineerde per tweet tegen organisaties die zich uitspraken tegen de vergelijking tussen coronamaatregelen en de Holocaust. Hij slaagde er niet alleen in de zin ‘1) De Oorlog is niet van jullie maar van ons allemaal’ te typen, maar ook het begrip Holocaust tussen aanhalingstekens te plaatsen, ‘holocaust’.  Sommige mensen verzamelen foto’s van onjuist geplaatste aanhalingstekens. Cafetaria Het ‘Hoekje’, Interieurwinkel Marie en ‘Jeanette’, ‘Dames’-wc. De meeste van die foto’s bevatten aandoenlijke verschrijvingen van mensen die de ingrediënten bij de hand hebben, maar niet exact weten hoe ze die correct in een gerecht moeten verwerken. Baudet weet dat wel. Zijn aanhalingstekens, enkele dagen na de aankondiging dat Holocaustontkenning in de toekomst in elke vorm strafbaar zal worden, hebben weinig te maken met een gebrek aan taalvaardigheid. Niemand beheerst van nature de kunst van het op waarde schatten van andermans leed; je bent in eerste instantie altijd je eigen maat der dingen. Door training leer je het allengs af jezelf voortdurend als uitgangspunt te nemen. Maar wie stopt met trainen, verleert de vaardigheid. Al gauw wordt je blik op de wereld een vorm van gezichtsbedrog. De ander is de slordig uitgewerkte bijfiguur in jouw film; het trauma van de ander is er om jouw verdriet te illustreren, want jouw lijden is Het Lijden – en anders kun je via andermans ellende je zwalkende bestaan richting de meest rechtse rijbaan manoeuvreren. Vraag maar aan de Leidse onderzoeker Peter Burger, die al jaren onvermoeibaar de giftige stoffen uit de bagger filtert die de FvD-voorman achteloos dumpt in een troebele zijarm van het publieke debat.  Wie zich interesseert voor de laatste mode op het gebied van krankjorume coronacomplotten en andere waanzin waarin de angst voor de ander als haat verkleed gaat, kan terecht bij het meurende boeket berichten dat een Nederlandse parlementariër, tussen twee sonates door, retweet. De frequentie waarmee hij allerhande b******t verspreidt, ademt de energie van de aandachtsverslaafde die in een volle kamer voor de zoveelste keer naakt op zijn hoofd gaat staan. Eventuele collectieve verontwaardiging houdt steeds korter stand en de volgende keer zal de bijdrage nóg kwalijker moeten zijn. ‘Koester de bodem van waardigheid’, schreef Roxane van Iperen deze week in Vrij Nederland, in een column over de alomtegenwoordige Holocaustherinnering in deze tijd. In het woord ‘bodem’ schuilt de hoop dat het niet lager kan. Steeds opnieuw blijkt dat een illusie. En elke keer dat de bodem weer wat verder verzakt, en de scheuren in het huis dat erop staat lastiger te maskeren worden, groeit de vrees dat iedereen ongewild een stapje naar beneden zet. Al was het maar door op een dag niet langer de energie op te kunnen brengen wéér verbijsterd te zijn. See omnystudio.com/listener for privacy information.