شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مستصلای سرخوشی ای صوفیان باده پرستاساس توبه که در محکمی چو سنگ نمودببین که جام زجاجی چه شیشه‌اش بشکستسخن عشق تو بی آن(اگر) که برآید به زبانمرنگ رخساره خبر می‌دهد از حال(سر) نهانمگاه گویم که بنالم ز پریشانی حالمبازگویم که عیانست چه حاجت به بیانمگر چنانست که روزی من مسکین گدا رابه در غیر ببینی ز در خویش برانمحاشا که من به موسم گل ترک می کنممن لاف عقل می‌زنم این کار کی کنمکی بود در زمانه وفا جام می بیارتا من حکایت جم و کاووس کی کنماز نامه سیاه نترسم که روز حشربا فیض لطف او صد از این نامه طی کنمخاک مرا چو در ازل از می سرشته اندبا مدعی بگو که چرا ترک می کنمالهی به مستان میخانه‌اتبعقل آفرینان دیوانه‌اتالهی به آنان که در تو گمندنهان از دل و دیدهٔ مردمندبه میخانهٔ وحدتم راه دهدل زنده و جان آگاه ده