Τα μαντάτα ταξίδεψαν γρήγορα σε όλο το νησί. Ένας παράξενος καινούριος νόμος μπήκε σε εφαρμογή. Κείων το νόμιμον. Οι ηλικιωμένοι, για να μην επιβαρύνουν τις οικογένειές τους και την κοινότητα και για να προστατέψουν τους νέους, θα πρέπει να πίνουν το δηλητήριο από το φυτό κώνειο που ευδοκιμεί στην Κέα και να φεύγουν από τη ζωή με τη θέλησή τους. Κάποτε ήταν ενα παλικάρι που λάτρευε τον γέροντα πατέρα του και δεν μπορούσε να δεχτεί αυτή την παράδοση με το κώνειο. Για να τον προφυλάξει από το έθιμο και τα στόματα του κόσμου, τον έκρυψε. Αφήγηση, έρευνα, ανάπτυξη και διαμόρφωση κειμένου: Γιώργος Ευγενικός Επιμέλεια κειμένου, ανάπτυξη και διαμόρφωση: Μαρία Βλαχάκη Μουσική: Μάρα Καίσαρη ---------------- «Κείον το νόμιμον» «Κείων νόμιμον», είναι το έθιμο των κατοίκων της αρχαίας Κέας οι οποίοι, εξαιτίας της πολιορκίας τους από τους Αθηναίους, προχώρησαν σε μια βαριά απόφαση, όπως την αναφέρει ο Στράβων: να παίρνουν κώνειο όσοι ξεπερνούσαν τα εξήντα χρόνια της ζωής τους και να πεθαίνουν, ώστε να επαρκεί η τροφή για τους υπόλοιπους!!! («προσέταττε γαρ ο νόμος τους υπέρ εξήκοντα έτη γεγονότας κωνειάζεσθαι και του διαρκείν τοις άλλοις την τροφήν»). Μια γουλιά κώνειο λοιπόν, δυο κουβέντες παρηγόριας από τους περιλειπόμενους, που ξέρουν ότι θα βρεθούν κι αυτοί αργά ή γρήγορα μπροστά στο ίδιο σταυροδρόμι… Με το υποδειγματικό πολιτικό σύστημα της αρχαίας Κέας / Κέω ασχολήθηκε και ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης στο σύγγραμμά του «Κείων Πολιτεία». Από αυτό, όμως, διασώζεται ένα μόνον απόσπασμα.Από την Κέα καταγόταν κι ο νομοθέτης Αριστείδης, ένας σοφός της αρχαιότητος. Φημιζόταν σε όλην την επικράτεια για τους πρότυπους κι αυστηρούς του νόμους. Ένας από αυτούς ήταν το «Κείον το νόμιμον», ένα ιδιάζον έθιμο – μοναδικό στον αρχαίο ελλαδικό χώρο – που διατηρήθηκε μέχρι τον 3ο αι. μ.Χ. Σύμφωνα με αυτό, όσοι υπερέβαιναν το 60ό έτος της ηλικίας τους «αυτεκωνιάζοντο», δηλ. αυτοκτονούσαν με κώνειο1. Ο πολίτης που ένιωθε ότι δεν είναι πλέον χρήσιμος στην κοινωνία, λόγω γήρατος, όφειλε να εκθέσει στους άρχοντες της πολιτείας τους λόγους της αποφάσεώς του, ώστε να του δοθεί άδεια αυτοκτονίας. Παρουσία των συμπολιτών του και μετά από εορταστική ιεροτελεστία, εκτελούσε το χρέος του, πίνοντας