شاید «جزیره» اشاره‌ای‌ست به تنهایی هر انسان در تلاشش برای فهمیدن رازهای اصلی زندگی: عشق، آرمان، مرگ. در تلاش فکری و عاطفیِ هر انسانی، حسی از جزیره بودن بر او غالب خواهد بود؛ حسی که نتیجه‌ی تقابل حقیقی‌اش با مساله‌ی «زمان» است: آنچه «زمان» از وجودِ ما می‌سازد و آنچه ما از «زمان». درونمایه‌هایی این‌چنین بیشتر درخورِ قالبی مثل رمان یا نمایشنامه‌ی بلند است، اما غزاله علیزاده به خوبی مزه‌ای از آن را با داستانِ کوتاه «جزیره» به ما چشانده است.