Jaren gingen zo voorbij. De metalen deur die ons scheidde van onbekende verschrikkingen bleef onaangeroerd, en wat ons betreft zou er nooit iets veranderen. We volgden orders, werden betaald, en dat was het... Tenminste, totdat we iemand hoorden kloppen aan de andere kant van de deur... "Hallo? Laat me er alsjeblieft uit. Ik wil niet meer alleen zijn," zei de stem van een oudere vrouw. Het klonk als dezelfde vrouw die ik in de loop der jaren had horen snikken. De melodie van die vervloekte muziekdoos bleef op de achtergrond spelen. Die twee feiten deden me echt denken aan mijn moeder, wat onmogelijk was, want mijn moeder was jaren eerder overleden.