در بیان اینکه می کشان ساغر سعادت و سرخوشان باده شقاوت بر مقتضای وقت، هر یک در محل خود اظهار مستی و ابراز حق پرستی نمودند و با آن محک، خلوص و قلبیت( ناخالص بودن) خود را آزمودند. نعم ما قال: مرا، حرام که گوید؟ که وقت خوردن من حلال زاده برون آید از نتاج حرام . و در اینجا مرتبا اشارتی می شود و مختصر استعارتی می رود: اول آدم ساز مستی ساز کرد بیخودی در بزم خلد آغاز کرد