Σκέφτηκα για πόσα πράγματα ήμουν ακόμα μικρή, κανείς όμως δεν σου 'λεγε πότε θα μεγάλωνες αρκετά... Και παρακάλεσα το Θεό να μην πάρει το κουνέλι μου, να πάρει αν μπορούσε τον αδερφό μου τον Μάτις: "Αμήν". Η ΔΕΚΑΧΡΟΝΗ Τζάκετ ζει σ' ένα χωριό της Ολλανδίας μαζί με την έντονα θρησκευόμενη οικογένειά της. Μια χειμωνιάτικη μέρα, ο αδερφός της συμμετέχει σ' έναν τοπικό αγώνα παγοδρομίας. Δυσαρεστημένη που έμεινε μόνη, κάνει μια διεστραμμένη έκκληση προς το Θεό, και ο αδερφός δεν επιστρέφει ποτέ. Η ΜΙΚΡΗ -που τη λένε πράγματι Τζάκετ αλλά και σταματάει τελείως να βγάζει το πανωφόρι της- παγιδεύεται στο δύσκολο πέρασμα. Σπρωγμένη απότομα στην άβυσσο που είναι η απώλεια, αγωνίζεται να βρει στήριγμα, κράτημα σε μια οικογένεια που τη διαλύει ο πόνος. Ανάμεσα στον τρόμο και την ενοχή, δεν μπορεί να κάνει βήμα μπροστά, ν' αφήσει πίσω την παιδική ηλικία, να ταξιδέψει στις τρικυμίες της εφηβείας. ΤΥΛΙΓΜΕΝΗ σφιχτά στο πανωφόρι της, πασχίζει να φυλαχτεί από το θάνατο που είναι παρών σε κάθε γωνιά της φάρμας. ΠΩΣ αντέχει κανείς τον αφανισμό της χαράς; Πώς αντέχει ένα παιδί όταν όλα γύρω του καταρρέουν; Όταν οι γονείς του παραιτούνται από τη ζωή; Όταν ο ορίζοντας της ζωής σκοτεινιάζει και το μέλλον γίνεται νύχτα και ο χρόνος, ακινητοποιημένος, δυσφορεί; Ένα ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα γοητευτικό λογοτεχνικό ντεμπούτο.