Bezradność to nie jest złe uczucie. Prowokuje do tego, by zastanowić się, co zrobić. To skonfrontowanie się z własną bezradnością, zamiast zakrzykiwania jej, czy podejmowania pozorowanych działań, refleksja nad tym, co ja mogę zrobić, żeby to mnie przestało dławić, żebym poczuła, że moja aktywność ma sens. Moimi gośćmi są koledzy z boiska, radia, telewizji i teatru – filozofka Katarzyna Kasia, oraz dziennikarz Grzegorz Markowski. Pretekstem do naszego spotkania jest ich najnowsza książka, „Siedem życzeń. Rozmowy o źródłach nadziei”. Apokaliptyczny optymizm na miarę naszych skomplikowanych czasów przebija przez różową okładkę. Choć autorzy nie serwują prostych przepisów, co jest domeną populistów, jest to idealna lektura na „wielki społeczny kac” po odchodzącej władzy. Czy uzależnieni od ciągłej adrenaliny i skandali odnajdziemy się w nudnej i praworządnej rzeczywistości? Czy ziści się marzenie o świętym spokoju i życiu w postpolitycznej Polsce? Jak słusznie zauważają moi rozmówcy – i bohaterowie ich książki – nie jest to koniec, a początek naszego działania i zaangażowania. Dostaliśmy narzędzia, żeby wyśnić sobie Polskę, którą chcemy współtworzyć. Ale paniczną aktywnością nie nadrobimy deficytów. Działanie dla samego działania nie przyniesie porządnej zmiany.