Het overkomt de besten. Onderweg naar Londen, tussen het inchecken bij de poortjes op Amsterdam Centraal en het kleine stukje lopen naar het perron, heeft iemand mijn telefoon uit mijn jaszak gegrist. Na een tijdje het gevoel te hebben een orgaan te missen, of in ieder geval naakt te zijn, komt de grootste schok: de hoeveelheid dingen waar je de telefoon voor nodig hebt die je net bent kwijtgeraakt. Om er een paar te noemen: aangifte te doen van de gestolen telefoon, of nog mooier, het activeren van een nieuwe simkaart. Een telefoonloos bestaan heeft ook verrassende kanten. Ik heb een lang weekend ouderwets genavigeerd met een kaart. Als een safari liep van bushokje naar bushokje om te zien waar ik was. Maar het aangename was verstoken te zijn sociale media, en de meningen van mensen. Want wat blijkt: daar kun je dus heel goed zonder. Dat mensen niets liever doen dan elkaar kapotmaken met hun mening, is natuurlijk niets nieuws. Religie, voetbal, waar je woont, welke muziek je leuk vindt, mensen vinden altijd wel een excuus voor gedoe. Er zijn zelfs mensen die elkaar naar het leven staan omdat ze koriander lekker vinden, of juist niet.   Corona haalde wat dit aangaat het slechtste in ons naar boven. De samenleving deelde zich op in wappies en sheeple. Met de oorlog in Israël lijkt zich helaas eenzelfde proces te voltrekken. Mensen verdelen zich in voor- en tegenkampen en het begrip over en weer smelt sneller dan de poolkappen. En dat terwijl een conflict dat zo ingewikkeld is, al de oorlog in Israël, bij uitstek uitnodigt tot nederigheid en compassie. Als mensen hun mening eens voor zich zouden houden, en gewoon luisteren. Misschien zou het hier dan een stuk gezelliger worden. Heb ik toch mijn mening gegeven. Maar ach. Dat overkomt de besten. Dit is een column van eindredacteur online van BNR, Julian Verbeek. See omnystudio.com/listener for privacy information.