Het was even verrassend als veelzeggend dat Geert Wilders op de proppen kwam met derderangs notabele Ronald Plasterk. Een man die op zijn best de Euroshopper-variant is van Johan Remkes. Maar wat kon Wilders anders? Hij probeert het land ervan te overtuigen dat de PVV geen LPF 2.0 is, maar na drie dagen treedt zijn verkenner terug wegens een fraudezaak. Op de uitslagenavond maakte Pieter Omtzigt nog enthousiast aanstalten om over zijn schaduw heen te stappen. Een verkenner verder, en Omtzigt ziet zichzelf ingedachte aan tafel zitten met types als Mat Herben en Herman Heinsbroek. Omtzigt wil van garanties van Wilders. Maar met zijn bezoek aan een asielbijeenkomst liet Wilders zien dat deze vos niet zijn haar, en al helemaal niet zijn streken verliest. Ondertussen heeft VVD’er Dilan Yesilgöz zichzelf in een positie gemanoeuvreerd, waar je niet uitkomt pakkende slogans. En dat, terwijl ik op het punt stond haar een compliment te geven. Ze wil Wilders een gedoogkoekje van eigen deeg geven, maar onderschat dat de huis-tuin-en-keuken-VVD’er tegenwoordig meer opheeft met Terug naar je eigen land dan Thorbecke. En die andere winnaar, Caroline. Die met onnavolgbare logica stelt dat als er dingen in een programma staan die niet volgens de grondwet kunnen, je dat niet moet lezen als: ‘dat gaan we doen door de grondwet te omzeilen’. Maar ze vindt wel dat deze vier partijen met elkaar in gesprek moeten gaan om er uit te komen. En dat klopt. Het kabinet met de LPF was eigenlijk pas leuk toen we er achteraf op konden terug konden kijken. Maar het is ook de reden dat er nu een kabinet moet komen met Wilders en de PVV. In de eerste plaats omdat dit is hoe democratie werkt. In de tweede plaats omdat net als met de LPF, alleen Wilders zijn achterban ervan kan overtuigen dat de PVV hier totaal ongeschikt voor is. Dit is een column van eindredacteur online Julian Verbeek See omnystudio.com/listener for privacy information.