29 februari. De dag waarop het universum zich weigert te conformeren aan de verjaardagskalender op de wc. Wereldwijd doen mensen de meest idiote dingen om deze onregelmatigheid te vieren. Het is humor van het niveau van een omgedraaide rekenmachine lol + lol = hihi. Maar veel kwaad kan het niet. De Russische president Poetin liet vandaag ook van zich horen. Het werd hem zelfs even te kwaad. Nu zou je hopen dat dit warme applaus is, omdat Poetin zijn vrouw ten huwelijk vraagt, of dat hij eindelijk uit de kast komt. Maar de Russische president greep deze schrikkeldag aan, om nogmaals te dreigen met het gebruik van nucleaire wapens. Het gekke van dreigementen, hoe heftig ook, is dat hoe vaker je ze hoort, hoe minder je er van schrikt. Canes latrantes non mordent, zoals ik ooit in de brugklas leerde: blaffende honden bijten niet. Of zoals men in Brabant zou zeggen: Het grote verschil met de gemiddelde tackel, is dat die geen 4477 kernkoppen in zijn mandje heeft liggen. Deze week werd duidelijk dat Poetin de Moldavische regio Transnistrië wil gaan erkennen als onafhankelijk land. En we weten inmiddels uit Zuid-Ossetië, Abchazië, de Krim, de Donbass: als tackel Poetin blaft, is dat meestal geen bluf. Vanwege schrikkeldag sloegen de computers van een Nieuw-Zeelands benzinestation vandaag op hol. Het deed me denken aan de millennium bug. De angst dat alle computers ermee zouden ophouden, als het jaar 2000 zou beginnen. Wat een zegen om je te mogen opwindend om zulke onzin. In het jaar 2000 werd Poetin door het westen nog gezien als een vernieuwer, een frisse wind. Iemand met wie je zaken kon doen. Vergelijk dat maar eens met vandaag. Dan hebben we hier te maken, niet met een schrikkeldag, maar een verschrikkeldag. Dit is een column van eindredacteur online van BNR Julian Verbeek. See omnystudio.com/listener for privacy information.